Archivo | Uncategorized RSS for this section

306 matriculaciones..(recuento del 2º cuatrimestre)

El recuento final de las matriculas del 2º cuatrimestre es de 306..de las distintas aulas que componen nuestra UNED SENIOR:Aranga.Monfero,Irixoa,Paderne,Xermade,Guitiriz,Rianxo  yLousame

¿No conoces el Proyecto Sénior UNED A Coruña? Te damos algunos datos…

¿Qué novedades presenta la UNED Sénior A Coruña frente a otros programas formativos afines?
*La intervención social en la atención a las personas mayores, o personas con discapacidad, que viven en zonas rurales

  • La presencia directa de la Universidad en la acción, a pesar de que el destinatario natural de los proyectos Sénior de las Universidades -mayores de 55 años- se encuentra cada vez más en el medio rural.
  • El enfoque. No se busca sólo mejorar la calidad de vida de los mayores, su sociabilidad y su formación; también se intenta crear vínculos y conciencia entre ellos y aprovechar su caudal de conocimientos en beneficio de sus comunidades.
  • Las sinergias entre actuaciones desarrolladas por diversas instituciones: que el programa se sirva, pero a su vez también alimente, iniciativas desarrolladas desde los Ayuntamientos u otras instituciones de la zona.
  • Calidad de vida. La experiencia de este proyecto se orienta hacia la mejora de la calidad de vida de las personas mayores o familias cuidadoras que habitan en zonas rurales.
¿Cúales son las acciones que motivan este especial paradigma de enseñanza superior en el entorno rural, para personas mayores?
  • La selección de las materias se orienta a mejorar sus condiciones de vida o a tratar temas que les afectan directamente, ofreciéndoles una información valiosa para su vida cotidiana.
  • La dinamización cultural y un punto de encuentro social, algo especialmente importante en áreas rurales de población muy diseminada.
  • La localización, lo que permite a los ancianos hacer excursiones y visitas culturales que les permiten conocer otras realidades.
  • La inserción en el proyecto de personas en pontencial exclusión social.
  • Fomentar la participación como profesores y personal docente de apoyo de los profesionales o expertos de la propia comunidad.
  • Sostenibilidad. Aprovechar los recursos existentes en el mundo rural debido a la implicación del personal del entorno (empresas, municipios, centros de salud, asociaones, etc.) en las actividades docentes.
  • Trazabilidad. Se han mejorado los procesos del propio Proyecto Sénior durante la evolución desde el inicio, en cada curso académico.

A UNED SENIOR:Centro Galego de Arte Contemporánea e Museo do Pobo Galego

Visita al CGAC, iglesia de S.Domingo de Bonaval
Tuvimos oportunidad con los alumnos, de la clase de «Historia de Galicia» de la UNED Seniors, de visitar el conjunto histórico del barrio de Bonaval en Santiago de Compostela.
En primer lugar visitamos el Centro Gallego de Arte Contemporáneo, como siempre nos indica nuestro profesor Felipe Senén, apreciamos el continente una obra del portugués Alvaro Siza, realizada entre 1988 y 1993, donde aplicó el racionalismo del movimiento moderno, utilizando piedra de granito en paredes exteriores y cubierta del edificio, con una fachada ciega que no desentona con los edificios colindantes.
A la entrada hay un gran espacio triangular que funciona como distribución y sala de exposiciones, luego un bloque dedicado a exposiciones y almacenes, hacia la calle oficinas, biblioteca y auditorio; son tres pisos uno subterráneo.
Pudimos apreciar la exposición «Interacciones» de Javier Vallhonrat (nacido en Madrid en 1953), que consta de 52 fotografías, 7 videos y una videoinstalación, realizadas entre 2011/2012, demuestran la importancia de lo invisible en el ámbito de la fotografía, deja a la sensibilidad del espectador la apreciación.
Es material obtenido en alta montaña del Pirineo, con meteorología extrema, donde se aprecian imágenes que parecen pinturas y muestran la fragilidad del hombre ante la naturaleza. Se aprecia la neblina, el viento, el hielo, cuevas, piedras, hitos (señales de montículos de piedras), etc.. El inició de esta idea se encuentra en dos fotos realizadas en 1853 por José Vigier en Huesca, que vió en Navarra el autor.
Luego paseamos por los antiguos huertos del convento, recuperados y rehabilitados por Siza y la arquitecta y paisajista gallega Isabel Aguirre, que tiene una serie de plataformas ascendentes donde pudimos observar la escultura en hierro «La puerta de la lluvia» de Chillida, orientada hacia la catedral, también una mina de agua, sistema que se utilizaba para encontrarla y luego canalizar. LLegamos al antiguo cementerio de Bonaval, inaugurado en 1847 se puede ver en un cartel de la puerta de entrada, con el escudo de Galicia y que después de 1960 fue trasladado a Boisaca; desde la altura se puede ver pegado a la iglesia, el cementerio privado de la Cofradía del Rosario y ya camino al museo la puerta de entrada de 1300 con frente en piedra con las figuras de la Virgen de Bonaval, San Vicente Ferrer y San Domingo.
Por último visitamos la iglesia de Santo Domingo de Bonaval del S.XIII y XIV, de estilo gótico con planta en cruz latina, con un ábside poligonal y una cúpula renacentista espléndida, como el retablo S.XV en roble precioso de la Cofradía del Rosario en una capilla lateral, una imagen de la Virgen de Bonaval en piedra policromada y otro retablo dedicado a Vicente Ferrer, barroco gallego S.XIV y se encuentra en un púlpito con barandilla metálica y a la izquierda el sepulcro de Alfonso R. Castelao un grande de Galicia.
Lo importante es que el templo acoge el Panteón de los Gallegos Ilustres, en una capilla lateral bajo la advocación de la Visitación, descansan los restos de la poetisa Rosalía de Castro; el poeta Ramón Cabanillas; el geógrafo Domingo Fontán; el escultor Francisco Asorey y el político regionalista Alfredo Brañas.
Otra tarde primaveral, aprovechada al máximo, nunca había estado en esta zona de Santiago, una maravilla y solo queda agradecer a quienes hacen posible este engrandecimiento intelectual.DSC03717

La importancia de saber envejecer

Luis Rodríguez PatiñoGuitiriz,

14 de marzo de 2016.

 

Desde 1993, se viene celebrando en las parroquias de Xestoso (Monfero) y de Cambás (Aranga) una jornada anual dedicada a los mayores, bajo el lema «Saber envejecer», pretendiendo que asumieran las limitaciones que conlleva su edad y supieran apreciar las ventajas que ofrece. En los últimos años, esta iniciativa servía al mismo tiempo para reflexionar sobre la escasa utilización, por parte de la sociedad, de un bagaje intelectual inmenso y sobre la experiencia de un colectivo que tiene deseos de seguir participando activamente en la sociedad por derecho propio y con funciones concretas. De esta manera, en el transcurso de la edición de 2000, celebradas el 19 de marzo bajo el lema «Vejez: reto para el 2000», se gestó la idea de crear este órgano.

Ahora está programada la XXIII jornada «Saber envejecer», que se celebra el día 19 de marzo.

Es un día especial  dedicado a nuestros mayores. Un 19 de marzo de 1993, comenzó  la jornada «Saber Envejecer, con distintos lemas cada año. Se pedía a nuestros mayores que aceptaran su vejez y que se educaran para asumirla y dar testimonio de ello a las jóvenes generaciones. Las Jornadas comenzaron con críticas por parte de cierta jerarquía religiosa, ya que se les impone el óleo (la Unción), cuando este sector es de la opinión de que debe imponerse únicamente en situaciones de enfermedad grave o a personas moribundas. Se empezó a ungir con óleo a todos los mayores de 65 años, intentando transmitir que el símbolo del óleo es un paralelismo con un atleta que está llegando a la meta después de darlo todo. Hay que saber llegar al final asumiendo el esfuerzo, el cansancio, con la satisfación de saber que se ha dado todo lo que de sí que se podía.

Este año se celebra en la iglesia parroquial de Labrada (Guitiriz), con el lema «Envejecer aprendiendo», siendo esta la vigesimotercera jornada. Transmitir a los más jóvenes el saber sonreír a la vida y disfrutar de lo que nos ofrece es uno de los objetivos.

Recordamos que en el año 2000 formaban el primer Consejo 20 personas (10 hombres y 10 mujeres), que no sólo aprenden a asumir su ancianidad, sino a transmitir su experiencia, poner al servicio de los demás su memoria histórica, su tiempo libre y la interdependencia.

DÍA INTERNACIONAL DA MULLER

Desde que chegou o ser humano a este mundo, chegou sexuado con ámbolos dous xéneros: femenino e masculino.

Así debía de ser para perpetuar a especie, complementándose mutuamente.

Foron pasando moitos días, moitos anos, moitos séculos e ata milenios, nos que a muller pasou tan silenciosamente pola historia que non contaba estadísticamente, non tiña dereito a votar, estaba subordinada ó marido, non estaba legalmente capacitada para administra-los seus bens, etc, etc.

Tiveron que pasar cousas moi fortes para que se fixera pública a súa existencia e aínda é hoxe o día que queda moito por facer.

Pero pasiño a pasiño vaise abrindo camiño con moito esforzo grazas ó seu tesón, á súa valentía e ás súas enormes ganas de ser unha persoa con automía e liberdade.

E tamén –por que non dicilo- ó sentido común de moitos homes que teñen moi clara a dignidade da muller como ser humano que é.

As Nacións Unidas tamén se fan eco desta situación e intentan poñer remedio a tantas e tantas inxustizas que discriminan en sentido negativo a máis da metade da humanidade.

En moitos países e para moitas persoas, o DÍA INTERNACIONAL DA MULLER, aínda é un día como outro calquera.

Non pensa outro tanto o Alumnado da UNED Sénior da Galicia Rural.

Este Alumnado integrado por persoas de ámbolos dous sexos, leva moitos anos loitando por eliminar esta lacra que tantos sufrimento inxustificado leva causado.

Por eso nos reunimos cada ano –presididos polos noso Coordinador don LUIS ÁNGEL ROFRÍGUEZ PATIÑO- para manifestar unha vez máis as nosas queixas neste sentido poñendo en común as aportacións que temos ó noso alcance.

Nesta ocasión reunímonos en Paderne para homenaxear á muller con lecturas, cantos, música e baile: solidarizándonos con tódalas mulleres que tanto sofren inxustamente por discriminación de xénero.

Desde estas liñas, facemos unha chamada á toda a Humanidade para que entre todos sexamos capaces de recoñecer os dereitos do cincuenta e dous por cento da poboación mundial.

Levamos ás nosas casas esta mensaxe e tamén queremos transmitila a cantas persoas teñan algo que aportar ó repecto, principalmente ás autoridades civís e relixiosas para que tomen as medidas necesarias que eliminen males tan graves como:

-A explotación sexual de nenas e mulleres.

-A falta de liberdade para todas aquelas mulleres sometidas a calquera tipo de escravitude en calquiera lugar de mundo.

-O analfabetismo feminino.

-O impedimento a postos de responsabilidade por razón de xénero.

-Os atrancos que pon a Igrexa Católica para o acceso da muller á carreira eclesiástica.

-A discriminación salarial en relación co varón en moitos postos de traballoo no mundo laboral privado

-O aillamento ó que se ven sometidas as mulleres en moitas culturas.

Solicitamos urxentemente a quen corresponda:

Para que as mulleres poidan acceder a postos de responsabilidade según as súua preparación e capacidades sen discriminación por razón de xénero.

-Para que as mulleres sexan tratadas con respeto e consideración en tódolos campos da vida, como persoas que son.

Resumindo: para que homes e mulleres, mulleres e homes poidamos convivir en paz disfrutando desta vida en boa compañía.

Por eso confiamos que este día pase á historia canto antes

para ben de toda a humanidade.

Será un signo de auténtica madurez humana.

Metras esto no se cumpra, seguiremos insistindo.

¡Qué remedio!

 

Mercedes Cachaza Platas

Alumna da UNED Sénior da Galicia Rural en Paderne

(A Coruña)

 

Día Internacional da muller traballadora

MARTES, 8 DE MARZO DE 2016

Visita a la Colegiata, Museo Sacro y homenaje a la mujer.

Como cada martes tocó almuerzo de confraternidad, de los alumnos de la UNED Senior de la clase de Historia de Galicia en Oza, luego nos dirigimos a la ciudad vieja de A Coruña donde nuestro profesor Felipe Senén, tenía previsto una visita a la Colegiata de Santa María del Campo, esta iglesia en 1441 fue erigida en Colegiata por su importancia, hasta que en 1494 Roma le concedió el título de Abadía.
Su construcción sobre restos romanos, se remonta entre los siglos XI y XIV, desde muy antiguo fue la iglesia de los gremios de la mar y del comercio. Es de tipo basilical de tres naves, divididas por cuatro pares de columnas, un ábside y presbiterio, con una notable inclinación del eje de la nave hacia la izquierda mirando desde el altar, se cree que puede ser hecho a propósito para relacionarlo con la inflexión de la cabeza de Cristo en la cruz.
Tiene un rosetón muy bonito de dos metros en el presbiterio, en el centro una imagen de la Asunción de 1878, en el altar hay un conjunto de gradas y tabernáculo en plata repujada; pegada al ábside está la Capilla de la Estrella de un lado y del otro la sacristía, ya en el S.XIX se hicieron obras de ampliación que se notan muy bien en el exterior. En las últimas columnas se hallan dos figuras, representando la Anunciación, de la virgen María y del arcángel San Miguel como que se dirige a la virgen. También hay una serie de sepulcros, de religiosos y de nobles coruñeses, el principal es del primer abad de la Colegiata D. Fernando Bermúdez de Castro.
Merecen mención la portada principal, con un tímpano que desarrolla el tema de la Adoración de los Reyes y la portada norte en la que vemos una narración sintética de la leyenda del martirio de Santa Catalina de Alejandría. También un cruceiro en el frente de la Colegiata, que es uno de los más altos de Galicia, en la antigüedad lo veían los marineros desde el mar, cuyas figuras están deterioradas por el paso del tiempo. Cruzando la calle el Palacio de José Cornide, gran casona barroca, que pertenece por sección de Barderie de la Maza a la familia Franco y ya en la esquina una placa en Gallego y Castellano, de 1969 en la casa donde nació Ramón Menéndez Pelayo.
A pocos metros se encuentra el Museo Sacro de la Colegiata, promovido por el Abad Rafael Taboada Vázquez, inaugurado en 1990 y diseñado por Manuel Gallego Jorreto pretende aparentar un cofre donde se guardan las joyas, como La Arqueta del año 1691: una caja octogonal de plata que se apoya en cuatro águilas con las alas desplegadas; y La Custodia de 1695 de tipo «Sol» con un marco central en forma de corazón, obras donadas por la reina María Ana de Neoburgo, segunda mujer de Carlos II.
En los demás niveles hay platería de Salamanca, Córdoba, Coruñesa y Compostelana, con colecciones de cálices, custodias, relicarios, incensarios, etc.
Para finalizar en «Puertas Ártabras» Felipe nos leyó unos poemas preciosos de Gabriel Aresti, Manuel María en honor a sus padres. Por ser el 8/3 día de la mujer trabajadora, visionamos un documental muy bueno «Las maestras de la República», donde pudimos ver como después del 14/4/31 principio de la segunda república, se intentó llevar a cabo una tarea de «más escuelas y mejores profesores», tratando de enseñar y no adoctrinar. Fue la época en que unificaron las escuelas de magisterio, no había separación por sexo, se dejó de lado a la iglesia y a la monarquía, hubo escuelas públicas donde se compartían valores de igualdad, confraternidad y libertad, hubo variedad de enseñanzas y pedagogías como la de Montessori.
Desgraciadamente este progreso duró hasta 1936, luego estas luchadoras fueron encarceladas y sufrieron humillaciones por haberse enfrentado a la iglesia, al poder y al sistema. Estamos en el 2016 en España, en democracia y verdaderamente el sistema educativo, es cada vez más penoso de acuerdo a las estadísticas mundiales (sé que los baremos quizás fallen); pero la realidad es que los planes y el apoyo gubernamental, indican que se trata de favorecer la enseñanza privada.

Alberto Balbona

Colegiata de Sta. María

Visita a tierra de Bergantiños.

Hoy martes 23/2 después de nuestro almuerzo con nuestros compañeros, nos dirigimos hacia Laracha, ya en una primera información nuestro profesor Felipe Senén, nos mostró un edificio realizado todo en cemento del año 1970 y considerado patrimonio cultural protegido, por el arquitecto Inocencio Corrales en el Barrio de las Flores.
Pasamos por Elviña zona que en su momento la atravesaba el río Someso o Monelos, hoy entubado pero que arrastra al mar desperdicios no tratados. Cruzamos el Polígono Industrial de la Grela, donde en su momento estaba el Museo de Electricidad de Fenosa y que aparentemente los nuevos propietarios lo llevaron a Cataluña.
Desde la autopista pudimos observar Arteixo, con el Polígono de Sabón donde se encuentra una de las mayores empresas Española Inditex, tuvimos una vista del Puerto Exterior, del valle de Loureda y de toda la rica tierra en su momento de mucha explotación agrícola.
Por fin luego de cruzar y seguir el recorrido del río Anllóns, llegamos a Soandres que tiene su origen en Subandres, que significa «lugar situado debajo de un monte a una altura». Nuestro objetivo visitar el Monasterio de San Pedro, también conocido como Priorato, cuyo documento más antiguo data del año 956 y desde su fundación este templo benedictino tuvo mucha importancia e influyó en el desenvolvimiento agrícola-ganadero de lo que hoy es Bergantiños, pues una de sus misiones era cultivar la viña del señor.
La iglesia es gótica con restos románicos tiene tres naves y tres ábsides, tienen entradas de luz donde el alabastro transparente cubre los huecos de una altura considerable, el retablo es barroco pintado según una leyenda que hay en una columna por «Don José Calvelo, su oficial José María Brocos y don Eugenio Brocos» en 1825.
En una de las naves laterales y debajo de otro retablo, se abren unas puertas de madera y se pueden ver cinco columnas, soportando una gran piedra que se supone era un altar antiguo y la columna central es hueca, guardando unos cofres con reliquias. Hay una figura en piedra policromada, de estilo rústico, de Santa Marta del 1300 con una cesta y un cuenco en sus manos porque es la de los pobres y se cree repartía alimentos, ya en la parte superior otra imagen de la misma santa, pero pisando un dragón. En el centro de la iglesia una hermosa araña, realizada en Vigo hace diez años, pero que imita a las antiguas.

Otra curiosidad es que en un principio el Monasterio estaba bajo el patronazgo de San Salvador, hasta que en 1351, el Rey de Castilla Pedro I, en una demostración de protección lo eximió de pagar impuestos y los monjes en agradecimiento, cambiaron la dedicación del cenobio a San Pedro.
La vida monástica finalizó el 6/12/1835, por la ley de desamortización y hoy en día se encuentran todos los benedictinos en el Monasterio de Samos.
A pocos metros se encuentra una fuente de agua, a la que le dan poderes milagrosos, especialmente para los oídos. Hay que destacar las muy buenas condiciones en que se encuentra todo y demuestran un dedicación del párroco Don Manuel, que tuvo la delicadeza de abrir la iglesia, mostrarnos el claustro, antiguas fotos.  y dar alguna explicación.
Luego nos dirigimos a Montemaior a la iglesia, fuente y campo de la fiesta de Santa Margarita, donde pudimos también observar y utilizar el agua milagrera de su fuente, pasar por el campo de la fiesta, lugar que utilizaba la gente para relacionarse.
Por último pasando por tierras en su momento, de explotación del mineral wolfranio en el monte Neme, llegamos a Carballo famosa por su balneario termal, villa de ferias, lugar de nacimiento de Alfredo Brañas Menéndez, escritor e ideólogo del regionalismo Gallego, enterrado en el Panteón de los Gallegos ilustres.
Recorrimos sus calles, pudimos ver el Forum una gran construcción acristalada, centro cultural, pero con poco aprovechamiento y costoso mantenimiento. A destacar los grafitis que adornan y alegran grandes paredes, en especial me gusto una que está detrás de un viejo edificio con el cartel «Sección Niñas» y que en un lateral del dibujo dice: «Nesas paredes que semella que agardan pobres, humildes, silenciosas. Entrego a miña mensaxe» Luis Seoane.
El tiempo nos acompaño, no llovió y tuvimos otra clase de aprovechamiento histórico cultural, gracias a los que hacen posible este crecer en conocimientos y amistad.


Publicado por Alberto Balbona para Vivencias el 2/23/2016 03:11:00 p. m.

IMG_20160223_182133

 

Visita al Museo Militar de Coruña y otros

Hoy después de nuestro almuerzo de confraternidad en La Gurita, lugar recomendable para comer, nos dirigimos a nuestra querida Coruña, denominación que proviene de Croio de la época romana, ciudad con privilegios propios otorgados por los monarcas y que tuvo fábrica de moneda; fábrica de armas; fábrica de cigarrillos; como también sede de la 8va. Región Militar.
El  museo se encuentra en lo que fue el antiguo complejo de los Franciscanos y todavía quedan las bases de lo que fue su iglesia y que en 1.960 fueron trasladados a Santa Margarita. En su entrada se encuentran dos grandes cañones, ya en su interior la maquinaría de un antiguo reloj de Capitanía de 1752; balas de cañón de gran calibre que podían alcanzar los 40 Km.; una mesa calibradora para calcular la distancia a disparar y los grados. Un poco más allá cuatro maquetas con la evolución de la Torre de Hércules, único faro romano en funcionamiento y emblema de la ciudad, tal es así que quién pintó la figura del Rey Felipe VI la pone en un ángulo inferior del cuadro, aclarar también que fue el primer cuadro expuesto después de su nombramiento.
El edificio que según data en un portón se realizo en 1940, sede de la Jefatura de Artillería tiene una espléndida escalera de mármol Italiano, con un lucernario de cristales de colores en el techo, en el corredor de entrada seis escudos de madera  de los Reyes Católicos; de Carlos I; de Carlos III; de la República que a diferencia de las coronas tiene una muralla con torres; del régimen de Franco y de Juan carlos I.
Pasamos a una sala donde se guarda el bolillero donde se sorteaba los que hacían la mili; muchísimas ametralladoras; fusiles; revólveres y pistolas; como una máquina «caballero de Arse» para medir la potencia de la pólvora; varias banderas donde destacan las Gallegas en la lucha de la independencia contra Napoleón.
En otra sala pudimos ver medallas por actos de guerra; por méritos; por antigüedad y por muerte, un cuadro de María Pita considerada defensora ilustre de la ciudad, que luchó bravamente contra los Británicos, tuvo cuatro esposos y resaltó la figura femenina en una época que poco se contaba con ellas.
Cabe destacar los muebles de madera de una calidad excepcional; varias maquetas de batallas, donde destaca la del Viña donde murió Sir Moore; bargueños donde se colocaban las espuelas de caballería; maquetas de barcos; dos hermosos cuadros inmensos de regimientos de caballería de Ramón Navarro maestro de Pablo Picasso; como una vitrina con el cuchillo y la escopeta de Benigno Andrade García»Founcellas» guerrillero anarquista y antifranquista.
Luego fuimos a la iglesia de San Francisco, de  la Orden Tercera, regida por seglares laicos, pegada al museo y que se mantuvo en pie después de 1835 justamente por no pertenecer a la iglesia, donde pudimos apreciar un retablo Barroco de placas, con columnas salomónicas y con tres escudos, uno de la Orden; otro de las cinco llagas de San Francisco y el de San Luis IX de Francia, muy lindas esculturas de la Inmaculada Concepción en éste momento ataviada para la cuaresma; San Francisco; Santa Isabel y una pequeña de Judas Tadeo muy venerada.Por último destacar los vitraux de reciente colocación y haciendo alusión a las siete alegrías de San Francisco.
Acabamos visitando el Museo Luis Seoane, a pocos metros también con un edificio inaugurado en 1.990 y realizado por el arquitecto Joan Creus y Covadonga Carrasco, tiene amplios salones en uno de los cuales hay dos carteles publicitarios de su etapa en Argentina de Cinzano y de un coñac, con una frase «Enriquecer ao mundo coa nosa diferenza»; iluminación barrida para no perjudicar las obras, un claustro central, en otra sala pudimos apreciar pinturas, libros con sus dibujos, grabados, tapices que dan una idea de la prolifera obra de este autor nacido en Buenos Aires en 1.910 y fallecido en A Coruña en 1.979.

Otro martes más de aprovechamiento y como siempre contando con el gran profesor Felipe Senén, gracias a los que hacen posible aprender siempre algo más.

O ENTROIDO E A MULLER TRABALLADORA

Na  UNED Sénior , adiantámonos en moitas ocasións e situacións. Somos unha xeración que está habituada para adaptarse ás circunstancias do momento.

Nesta ocasión reunímonos o día 3 de febreiro de 2016 para celebrar un acontecemento tan popular como é o “Entroido” en Galicia, xunto co “Día da Muller Traballadora” que terá lugar a nivel internacional, o día oito de marzo.

Ben:

¿Qué ten que ver o Entroido coa Muller traballadora?

Pois, algo teñen en común porque o Entroido sen a muller non sería Entroido.

Vexamos:

¿Quén faría o sustancioso lacón con grelos do que tanto disfrutamos nestas datas?

¿Quen cociñaría o nutritivo cocido e a súa sopiña ben quentiña, correspondente?

¿Quen botaría horas e horas facendo torres de sabrosos freixós ou fulloas  que desaparecen nun “plis-plas” cando chegan os comensais?

¿Quen se esmeraría en facer as orellas que poñen o toque dóce ós pratos enxebres do momento?

¿Quen pasaría horas e horas pensando como vai se-lo disfraz deste ano?

¿Quen iría de tenda en tenda buscando as teas indicadas para face-los traxes de disfraces na casa, con identidade propia?

¿Quen reuniría a familia ó carón da mesa con calidez humana e  calor de fogar?

¿Estarían as rúas tan alegres coas comparsas se faltara o toque feminino?

¿Quen se armaría de tanta paciencia para pensar en facer felices ós demais?

¿Quen se arriscaría a non ter medo á hora de face-lo ridículo?

¿Quen consolaría ós que xa non poden participar nestas festas do modo que quixeran?

¿Quen sería capaz de facer tanto por amor ós demais?

¿Quen tería un corazón tan entregado e tan abnegado como o da muller?

Dito esto que é o capítulo que toca neste momento,  quero enlazar co “Día da Muller Traballadora” poñendo especial énfase na muller que  desexaría con tódalas súas forzas desempeñar o posto que lle corresponde na sociedade e vese relegada por diferentes razóns.

E non me refiro a razóns maiúsculas por enfermidade,  impedimento físico ou psíquico que esas xa son causas de forza maior.

Refírome ós atrancos cos que se atopa a muller por multitude de situacións na que se ve metida, que lle impiden realizarse como lle gustaría:

-Dificultades á hora de elixir profesión ou oficio, porque algunhas están reservadas só para homes, por exemplo a carreira eclesiástica.

Xa me gustaría sabe-las causas.

Nin o entendo nin nunca o entenderei porque a min non me cabe na cabeza.

E tamén estou convencida de que no corazón de Deus tampouco non ten cabida esa discriminación

Na vida militar e  na civil, o rol da muller é mais valorado canto maior é o grao de responsabilidade; pero na vida eclesiástica queda reservada para labores domésticos.

Non é que os labores domésticos teñan menos importancia, pero …

¿Onde está a razón?

-Dificultades para desempeñar un posto laboral por teren que ocuparse da maternidade, os labores do fogar, o coidado dos enfermos, a organización da vida familiar, etc, etc.

Son moitas as mulleres que tendo moita valía, formación  e capacidadde, renuncian ó seu posto social para dedicarse á familia. Certo que a familia é moi importante, pero…

¿É só rsponsabilidade da muller?

Afortunadamente hai moitos homes de bo corazón que acadaron unha madurez integral como persoas e colaboran todo canto poden na organización da vida familiar.

Pero as estadísticas din que o colectivo masculino en xeral, ten moito que mellorar neste aspecto.

¿Como lle agradece a sociedade á muller este tipo de sacrificios?

¿Quen vai cotizar para que ela teña dereito a unha pensión digna cando chegue á idade da xubilación?

¿Vai a ser máis valorada e mellor coidada polos seus descendentes cando vexa mermadas as súas forzas?

-Dificultades para ascender nun posto laboral por vivir nunha sociedade machista e ben machista, sendo en algúns casos víctimas de acoso por parte do empopderamento deles.

-Dificultades de xénero porque abundan os homes que a consideran un ser con dereito a transgredir os seus límites de dignidade humana.

Os xornáis fálanos deste tipo de violencia, un día si e outro tamén

-Ata fan un uso inapropiado na linguaxe os membros das Reais Academias das Linguas.

Basta con botar una ollada ós diccionarios.

Por outra banda:

¿Cantas mulleres hain na “Real Academia de la Lengua Española”?

¿Cantas na Real Academia Galega?

Días atrás, a UNED Sénior da Galica Rural tivo a sorte de poder visitar a Real Academia Galega da Lingua.

Había moitos retratos dos diferentes presidentes pendurados polas paredes.

Muller non vin ninguna no Salón de Actos.

¿Será porque o cerebro da muller non ten capacidade para as linguas ou porque non tivo acceso a promocionarse na educación e na vida social?

Certo que a educación está abrindo moitas portas á muller, pero tamén é ben certo que o ten moito máis difícil que o home.

Certo que a sociedade  evolucionou moito nese sentido, pero non nos equivocaríamos moito se dixeramos que imos pola metade do camiño.

Cómpre que o colectivo masculino madure como persoa e que a muller loite incansablemente por conseguir o posto que ten gañado por méritos propios.

A capacidade dunha persoa, está na mente e donde queira que haxa unha mente lúcida, tanto se é feminina como masculina; hai que deixala brilar.

Non podemos perder máis tempo desaproveitando tantas e tantas mentes privilexiadas de infinidade de mulleres que loitan por un mundo mellor.

¿A alguén se lle ocorre tirar pola bordamáis do cincueta por cento da súa riqueza persoal?

Certamente que non, eso sería un despilfarro e un disparate.

Logo:

Queda claro que máis da metade das mentes humana  son femininas e a base de tesón e constancia conseguiremos un mundo mellor para todos, que é do que se trata.

O día que vexamos cumprido ese soño, –algo tan natural-; poderemos felicitármonos con especie humana.

Mentres tanto, toca seguir mentlizándose.

 

Mercedes Cachaza Platas, Alumna da UNED Sénior

 

¡¡¡DIPLOMA CON LETRAS EN OURO!!!

Era o día 26 de xaneiro do ano 2016 cando o Alumnado de Cultura Galega da UNED Sénior da Galicia Rural, acompañado polo seu Profesor D. Felipe Senén López, tivo ocasión de ser recibido na sé da Real Academia Galega, nada máis nin nada menos que polo seu PRESIDENTE ACTUAL D. XESÚS ALONSO MONTERO.

Foi para nós una honra escoitar ó ensaísta, sociolingüista, poeta, catedrático de Literatura Galega, Presidente actual da RAC, Membro do Consello da Culltura Galega, conferenciante e unha persoa de idade avanzada e ó mesmo tempo moi xove internamente, cargado de vitalidade, xovialidade e entusiasmo: un auténtico manacial de sabedoría.

Encetou o acto, falándonos da orixe da Academia Galega en Cuba, aló plo ano 1905, ánda que oficialmente naceu no 1906 da man de personaxes tan ilustres como o polígrafo Manuel Murguía, e Manuel Curros Enríquez coa sabia intención de normalizar e protexe-lo idioma galego.

Desde entonces, a RAG continua o seu labor ata a actualidade coa colaboración de: Andreás Martinez Salazar, Francisco Ponte Blanco, Eladio Roríguez Gonález, Manuel Lugrís Freire, Francisco Fernández del Riego, Manuel González Román, Xesús Ferro Couselo.

Destacou: SEBASTIÁN MARTÍNEZ Risco que foi o promotor das LETRAS GALEGAS EN 1963 co gallo do centenario da publicación de CANTARES GALLEGOS de ROSALÍA.

Pero foi DOMINGO GARCÍA–SABELL que lle deu un pulo especial coa publicación da LEI SOBRE NORMATIVA LINGÜÍSTICA.

Ata este momento non tivo una sé estable, pero no ano 1978, coa chegada da democracia, a Real Academia da Lingua queda asentada na sé actual, doazón da familia da Condesa de Pardo Bazán.

Con XOSÉ RAMÓN BARREIRO elabórase o “ACORDO ORTOGRÁFICO DE 20003”.

E na actualida presídea D XESÚS ALONSO MONTERO que tivo a ben atendernos con todo luxo de detalles.

Quedámoslle moi agradecidos e desexámoslle moitos éxitos nos seus proxectos.

Ó longo da visita polas distintas dependencias podemos ver bustos de todas estas persoas que integran esta Institución que é a que ten facultades xurídicas para “ESCOLLER, EXPURGAR E INNOVAR” o noso idioma, como moio ben figura no Medallón da entrada.

Os seus membros clasifícanse en: NUMERARIOS, na actualidade trinta, ACADÉMICOS DE HONRA e CORRESPONDENTES.

Rematou a ponencia dándonos a oportunidade de facerlle algunha pregunta e, aínda que o noso Profesor se adiantou a contestar cun “non” pois eu non entendo moi ben esa actitude, cando é normal que o alumnado pregunte.

Por eso, algunhas persoas quixemos preguntar e preguntamos:

A nosa delegada Amelia, licenciada en Filoloxía Románica, igual que o ponente, apreveitou para lembrar ós seus eminentes profesores, do cal se congratulou Alonso Montero e tamén o Alumnado Sénior por contar como compañeira, cunha persoa de moita talla académica e persoal que está desenrolando un rol moi importante para a UNED Sénior da Galicia Rural en Paderne (A Coruña).

Unha sevidora aproveotou a ocasión para facerlle dúas preguntiñas que lle chegaron á alma:

A primeira relativa á SAÚDE DO IDIOMA GALEGO NA ACTUALIDADE.

Aí, toculle una fibra moi sensible ó Presidente.

Sabe que hai moito que mellorar, que os tempos son difíciles; pero tamén o foron noutras ocasións e confía que as autoridades políticas estean á altura das cirrcunstancias.

A segunda:

¿QUÉ CONSIDERACIÓN LLE MERECEMOS OS AQUÍ PRESENTES (referíndome ó Alumnado Sénior da UNED da Galicia Rural) COMO PORTADORES E USUARIOS DO IDIOMA GALEGO NA VIDA COTIÁ?

Esta pregunta aínda o emocionou máis e respostou con absoliuta rotundidade:

¡¡¡“MERECEN UN DIPLOMA EN LETRAS DE OURO”!!!, pero penso que non temos medios para outorgárllelo, en calquera caso léveno no corazón.

Observamos que a súa afirmación era sincera porque puxo a man no peito, deixando moi claro o valor da poboación labrega no tocante ó uso e conservación do noso idioma.

Nós tamén somos conscientes de que formamos un piar fundamental na custodia e transmisión do noso idioma de toda a vida, a nosa lingua nai que escoitamos desde o ventre da nosa nai ata o día de hoxe.

O noso Profesor Don Felipe tamén comentou o fraco favor que fai a TVG con certos programas de denigran e desprezan o noso idioma e á identidade do pobo galego, tachándonos de ignorantes, paletos, analfabetos e moitas cousas máis.

Moi acertada a intervención do Profesor, que tamén entendeu moi ben o Presidente da RAG.

¡Vaia mágoa! E aínda hai quen disfruta véndoos…

E o que vemos máis gravee que as autoridades o permitan.

Se ve que non se decatan do que nos están ferindo ós galegos de ben que nos sentimos orgullosos de expresármonos na nosa lingua nai que sendo co-oficial co castelán; é para nós a de uso cotiá.

O Alumnado Sénior da UNED da Galicia Rural non entende nin nunca chegará a entender porque –en certos casos- hai quen usa o noso idioma infravalorándoo e a veces ata en ton despectivo.

É una ofensa ós galegos de pura cepa. en particular, e tamén a Galicia en xeral.

Entendemos que tódalas linguas son igualmente dignas de respeto, independentemente do número de usuarios que estas teñan.

Galicia deixaría de ser Galicia se o seu idioma propio chegra a desaparecer.

Por eso debemos coidalo e protexelo con todo o mimo que se merece, porque –según dixo o Presidente da RAG, neste momento non goza de moi boa saúde.

Acto seguido unha azafata mostrounos moi amablemente as diferentes dependencias así como o mobiliario da Condesa de Pardo Bazán e rematamos o día sabendo algo máis sobre o noso idoma e a nosa fala como sinal de identidade galega.

 

 

Mercedes Cachaza Platas, Alumna da UNED Sénior en PADERNE (A Coruña)

 

O alumnado da UNED Sénior Xestoso coñece a Academia

A Real Academia Galega abriulle esta tarde as súas portas ao alumnado da UNED Sénior Xestoso. O presidente da institución, Xesús Alonso Montero, foi o encargado de recibir os visitantes no salón de actos, onde lles explicou a historia e o labor da RAG. Deseguido, o grupo, acompañado polo arqueólogo e profesor deste programa da UNED Felipe-Senén López, visitou as distintas dependencias da sede.

O presidente da Academia agradeceu de maneira especial a visita de «persoas que non perderon o lume da inquedanza intelectual», homes e mulleres que participan neste programa formativo da UNED para persoas maiores de 55 anos.
Na charla de benvida, Alonso Montero recuou ata os tempos de Xosé Fontenla Leal na Habana para explicarlles como se xestou o nacemento da Real Academia Galega, unha institución centenaria que tivo como primeiro presidente a Manuel Murguía, «un dos últimos polígrafos» de Galicia. Na actualidade, o estudo, a defensa e a promoción do idioma esta na cerna da súa actividade e o criterio establecido pola Academia, engadiu, é o que determina a actualización e o uso correcto da lingua galega.
Tras as palabras de Alonso Montero, o grupo percorreu as dependencias da institución e detívose con especial interese na biblioteca e nas pezas da Colección da RAG expostas.