Archive | marzo 2014

PREINSCRIPCION PARA EL CURSO DE CUIDADORES-2014_2015

PREINSCRIPCION PARA EL CURSO DE CUIDADORES-2014_2015

CURSO DE CUIDADORES DOMICILIARIOS DE ANCIANOS
(ATENCIÓN SOCIOSANITARIA DE PERSONAS EN EL DOMICILIO)

ANTECEDENTES
Desde hace tiempo, el Consello de Ancianos de Xestoso-Cambás venía buscando un acercamiento de la Universidad al entorno rural, como vía de dinamización del rural gallego y apuesta por la formación en un entorno tradicionalmente desvinculado de la Universidad, uno de los motores de desarrollo social más potentes.
En este proceso, el Consello de Ancianos de Xestoso-Camnbás contactó en 2006 con el Centro Asociado d ela UNED de A Coruña, recabando su colaboración para la organización del curso Cuidadores domiciliarios de ancianos. Este curso pretendió, en su primera edición, responder a una demanda muy extendida en la sociedad especialmente acentuada en los núcleos rurales gallegos: la de formar a aquellas personas (mayoritariamente mujeres mayores de 55 años) que deben realizar labores de cuidado y asistencia a ancianos, y desean una formación elemental rigurosa en la materia. Asismismo, se pretendía ofrecer a los propios mayores pautas para su autouidado.
En la segunda edición de esta actividad formativa, celebrada en el curso 2007-2008, se estableció una diferenciación en niveles que permitió, además de continuar trabajando en los objetivos mencionados, también ofrecer un reciclaje-perfeccionamiento a personas que ya habían realizado el curso en su anterior convocatoria y deseaban ampliar los conocimientos adquiridos.
El curso se realizó en las dependencias de que dispone el Consejo de Ancianos, que cuenta con una dotación de camas articuladas, sillas de ruedas y otros dispositivos adecuados para la realización de prácticas. Esta ubicación de la sede del curso permite servir al objetivo básico de acercar la formación a núcleos que, por su carácter rural y geográficamente disperso, no cuentan con una oferta formativa frecuente y de calidad.
El éxito de esta experiencia de colaboración, unido al hecho de que la mayor parte de los alumnos que realizaron el curso superan los 55 años de edad, y a la notoria similitud entre algunos de los temas abordados y los que constituyen las materias de los bloques temáticos ofertados por la UNED SENIOR (dedicadas, en muchos casos, a temas relacionados con la salud y la calidad de vida), llevaron al Centro Asociado de A Coruña a participar en el programa piloto UNED-SENIOR para el curso 2008-09, en colaboración con el Consello de Ancianos de Xestoso-Cambás. En este programa Senior, el Doctor Marcelino Mosquera, responsable del Curso de cuidadores domiciliarios de ancianos ha impartido asignaturas como “Prevención de la salud y medicina natural”; “Prevención del deterioro cognitivo. Estimulación mental y de la memoria”; “Recursos y servicios de salud y bienestar social”; “Primeros auxilios”; y “Cuidados de mayores dependientes”.
El curso Cuidadores domiciliarios de ancianos fue reconocido por la Consellería de Sanidade de la Xunta de Galicia en 2009. como curso de interés sanitario. Actualmente el curso va por su quinta edición, habiéndose pasado de una duración inicial de 150 horas a la actual de 600.

LUGAR DE REALIZACIÓN
Xestoso- Cambás. Momán
DIRECTOR DEL CURSO
Licenciado en Filosofia-Teología;Derecho;Ciencias Politicas;Derecho Canónico;Trabajo Social-Criminología.
PROFESOR RESPONSABLE
Marcelino Mosquera Pena.
Médico especialista en Geriatría. Especialista en Medicina familiar y comunitaria. Docente colaborador en la Escuela Universitaria de Fisioterapia de la Universidade da Coruña. Profesor tutor de la UNED-Senior de A Coruña.
FINALIDADES/ OBJETIVOS:
Como ya se ha indicado, el curso pretendió:
– Por una parte, responder a la necesidad de formar a aquellas personas (mayoritariamente mujeres mayores de 55 años) que deben realizar labores de cuidado y asistencia a ancianos, y desean acceder a una formación elemental rigurosa en la materia.
– Por otra parte, ofrecer a los propios mayores pautas para su autocuidado.
Por ello, los objetivos del curso son:
• Adquisición de conocimientos teóricos necesarios para la ayuda a domicilio.
• Habilidades y destrezas para la asistencia.
• Manejo del estrés y afrontamiento de situaciones criticas con la persona dependiente.
• Integración de la mujer en el medio rural:
o Evitar la despoblación
o Mejorar el cuidado de los mayores y evitar su desarrraigo
• Promover la igualdad.
• Promover el autocuidado
CONTENIDOS
MÓDULO 1. Higiene y atención sanitaria domiciliaria
1.-(60 horas)Características y necesidades de atención higiénico-sanitario de las personas dependientes
• Identificación de las características y necesidades de las personas dependientes.
• Delimitación del ámbito de la atención domiciliaria.
• Aplicación de técnicas de higiene y aseo de la persona dependiente.
2.- (60 horas) Administración de alimentos y tratamientos a personas dependientes en el domicilio
• Planificación del menú de la unidad convivencional.
• Utilización de técnicas de alimentación.
• Recogida de eliminaciones
Administración de tratamientos a personas dependientes en el domicilio
• Administración de medicamentos en el domicilio.

3.- (60 horas) Mejora de las capacidades físicas para las personas dependientes en el domicilio
• Movilidad de la persona dependiente.
• Empleo de técnicas de movilización, traslado y deambulación
• Toma de constantes vitales.
4.- (60 horas)Primeros auxilios para las personas dependientes en el domicilio
• Aplicación de técnicas de seguridad y primeros auxilios.
MODULO 2. Atención y apoyo psicosocial domiciliario
5.- (60 horas) Mantenimiento y rehabilitación psicosocial de las personas dependientes en domicilio I
• Psicología básica aplicada a la atención psicosocial domiciliaria de personas dependientes.
• Relación social de las personas mayores y discapacitadas.
• Prestación de orientación a la persona dependiente y sus cuidados principales.
6.- (60 horas) Mantenimiento y rehabilitación psicosocial de las personas dependientes en domicilio II
• El ambiente como factor favorecedor de la autonomía personal, comunicación y relación social.
• Elaborador de estrategias de intervención psicosocial.
7.- (60 horas) Apoyo a las gestiones cotidianas de las personas dependientes
• Elaboración de estrategias de intervención en autonomía personal.
• Intervención de acompañamiento y apoyo en la relación social, en la resolución de gestiones y en el entorno familiar.
• Ayuda técnica y tecnológica para la vida cotidiana.
• Motivación y aprendizaje de las personas mayores, discapacitadas y/o enfermas.
8.- (60 horas) Interrelación, comunicación y observación con la persona dependientes y su entorno I
• Identificación de los problemas de comunicación y lenguaje relacionadas con los principales trastornos generales.
• Comunicación de las personas dependientes.
Interrelación,comunicación y observación con la persona dependiente y su entorno II
• Aplicación de técnicas para favorecer la relación social y las actividades de acompañamiento
MODULO 3. Apoyo domiciliario y alimentación familiar
9.- (60 horas) Gestión, aprovisionamiento y cocina en la unidad familiar de personas dependientes.
• Elaboración del plan de trabajo en la unidad convencional.
• Aplicación de técnicas de gestión del presupuesto de la unidad convencional.
• Confección de la lista de la compra.
• Aplicación de técnicas básicas de cocina.
• Higiene alimentaria.
10.- (60 horas) Mantenimiento, limpieza y organización del domicilio de personas dependientes(50 horas)
• Aplicación de técnicas de limpieza del hogar.
• Aplicación de técnicas de lavado, repasando el hogar y planchado de ropa.
• Revisión y mantenimiento básico del domicilio.
• Riesgos domésticos.
• Tele-asistencia.
MODULO 4. Prácticas profesionales no laborales de atención sociosanitaria a personas en el domicilio
Las prácticas se realizan gracias a un convenio de colaboración suscrito por el Consello de Anciáns do Alto de Xestoso y la Asociación de mulleres do Campo de Xestoso y EUXA Servicios Socio-Sanitarios. Su duración es de dos meses, y se desarrollan en el Centro Gerontológico que EUXA tiene en Narón. Al finalizar, los/las alumnas desarrollan un trabajo completand, así unas 250 horas prácticas.
METODOLOGÍA
Los/as alumnos/as reciben la documentación del curso y disponen, además de las clases, según el programa establecido, de un acompañamiento personalizado en el desarrollo del mismo.
Las prácticas se desarrollarán con las entidades convenidas.
El curso tiene carácter presencial, con una metodología teórico-práctica, que permite el estudio, la reflexión y el mantenimiento del alumno en los contenidos antes mencionados.
CUADERNILLOS DE EVALUACIÓN
El curso va acompañado de un cuadernillo de evaluación que contiene una serie de cuestiones o ejercicios acerca de los contenidos desarrollados en cada uno de los módulos del programa, que el alumno debe entregar debidamente cumplimentado a la dirección del programa en las fechas indicadas (adjuntándose al expediente de cada alumno).
TEMPORALIZACIÓN
La formación tiene una duración aproximada de 600 horas.

EVALUACIÓN
El alumnado es evaluado mediante los cuadernillos de evaluación, exámenes puntuales, y la asistencia y aprovechamiento demostrado de las sesiones presenciales.
Al término de cada módulo, la UNED acredita cada uno de los módulos de 60 horas a los alumnos que lo superaran, mediante un diploma. Finalmente, los alumnos que hayan completado el curso (todos los módulos) obtienen una certificación de haber realizado el total de 600 horas.

El Consello de Maiores inició en marzo un curso de asistencia a domicilioEtiquetas: Consello de Maiores, Xermade, curso, asistencia a domicilio
06/02/2011 – El Progreso (Xermade)
El Consello de Maiores de Momán (Xermade) y el centro asociado de la Uned en A Coruña organiza un curso de cuidadores de ancianos a domicilio, destinado a mujeres mayores de 55 años. Tendrá una duración de 600 horas y su objetivo es ampliar la formación en asistencia a personas de la tercera edad.
Esta iniciativa ya se puso en marcha hace cinco años y con ella se buscaba dar respuesta a una demanda de la sociedad actual, especialmente acentuada en los núcleos rurales, que es el cuidado de personas mayores y dependientes.
Las clases empezarán la primera semana de marzo, en el centro cultural y deportivo de Xestoso, y se impartirán en diez módulos de 60 horas cada uno. Las alumnas recibirán un certifidado del centro asociado de la Uned, el Consello de Maiores de Momán, el Consello de Anciáns de Xestoso y las asociaciones de mujeres de Xestoso y Labrada.

ARQUITECTURA E ARQUEOLOXÍA

Era o día 25 de marzo de 2014, cando o alumnado da Uned Senior de Xestoso se dirixía a Pontevedra para recibir unha lección de Arquitectura e Arqueoloxía a cargo do Profesor Don Felipe Senén López.

Pontevedra recibiunos coas súas rúas de granito prateado, bañadas por un trobón de marzo; pero eso non impediu que visitáramos as casas blasonadas do barrio da Moureira, entrando ó carón dun monolito adicado á Carabela Santa María, apodada “La Gallega”, na que o pontevedrés Cristobo Colón se dirixíu rumbo ó descoñecido, descubrindo un Novo Mundo.

Visitamos lugares tan emblemáticos como:

– “A Casa do Barón”, hoxe Parador Nacional de Turismo.

-O Cruceiro na Praza das cinco rúas diante da que fora por un tempo residencia de Don Ramón María del Valle Inclán: o arousán de renome universal.

-O Liceo que lucía a bendeira a media asta como non podía ser doutra maneira para manifesta-lo loito polo Presidente Adolfo Suárez que acababa de ser soterrado no claustro da Catedral de Ávila.

-A Praza do Teucro na que as súas casas demostraban o poderío de princípios do século XX. (Nós proveitamos o abrigo dos soportais porque a choiva arreciaba intensamente naquel intre).

-A Capela das Angustias onde se vían vestixios das “EMPAREDADAS” que nos falan de “cousas moi raras” de tempos pasados.

Como a choiva non daba descanso, dirixímonos ó Museo Provincial aproveitando para visitar a parte adicada a ARQUEOLOXÍA GALEGA, situada na edificio Sarmiento, lembrando a quen alí aprendeu a ler cando era colexio dos Xesuítas, antes de seren expulsados no ano 1767.

Alí puidemos visitar:

Pezas da Prehistoria e a Historia Antiga de Galicia: cosmogonías, laudas funerarias, aras, ídolos castrexos, ourivería (tesouro de Caldas de Reis: 16 quilos en obxectos de ouro), enterramentos e abundante material da Idade do Bronce e os primeiros obxectos de ferro do noroeste.

-Pezas medievais: capiteis, laudas de estola, tímpanos como o de San Xoán de Palmou labrado na primeira metade do século XII e dúas espléndidas esculturas de profetas procedentes do Contra-pórtico da Gloria, hoxe desaparecido para facer a Fachada Barroca do Obradoiro; todos eles procedentes da Escola do Mestre Mateo.

-Pezas prodcedentes de Exipto, Grecia e da Romanización.

Camiño de Combarro no veciño Concello de Poio; lembramos a santa TRAHAMUNDA, a patroa da morriña que se atopa enterrada no Mosteiro Mercedario de Poio o cal posúe o hórreo con maior capacidade de Galicia.

Xantamos fronte a illa de Tambo, noutrora adicada a maniobras militares; para subir a continuación ó cume do Monte Castrove onde puidemos ver o Mirador cara á Ría de Ponevedra, obra de Antonio Palacios, e o Mosteiro de Santa MARÍA de ARMENTEIRA en Méis, no corazón do Salnés. Á outra banda quedaba a Ría de Arousa.

Di a lenda que un soño do noble ERO, mencionado nas CANTIGAS DE SANTA MARÍA de Alfonso X “O Sabo”, convertiuse e relidade dando lugar a este mosteiro da orde de San Bieito, que administraba as riquezas desta terra segundo o seu lema: “Orat e labora”.

Pero os monxe de San Bieito estiveron alí só sete centos anos debido á Desamortización de Mendizábal no ano 1837, quedando en uso tan só a igrexa para uso da parroquia; ata que por iniciativa de CARLOS VALLE INCLÁN (Fillo de Don Ramón) e a Asociación “AMIGOS DE ARMENTEIRA”; se procedeu á reconstrucción no ano 1989 pasando a repoboarse con monxas do Císter procedentes de Alloz (Navarra) que o seguen atendendo hoxe en día.

Visitamos en primeiro lugar a igrexa que é unha xoia arquitectónica dos séculos XII-XIII de planta basilical con tres naves sencillas e austeras como a orde do Císter.

Pero co paso do tempo, construíronse:

-No lado esquerdo do presbiterio o sepulcro de Don Álvaro Mendoza y Sotomayor en 1615.

-O baldaquino do altar en 1780, donde está a imaxe de Santa María de Armenteira sobre un pedestal.

-Dous retábulos en granito policromado, un a cada lado do altar en 1770 e 1780 combinado os estilos barroco co neoclásico.

Impresiona a beleza do ROSETÓN que ilumina o altar á posta do sol, indicando a caída do día que simboliza a caída da vida: a morte. Ó carón do rosetón está a torre da campá realizada en 1778.

Desde fóra puidemos ve-la fachada co seu Rosetón e o escudo da Congregación de Castela.

Logo pasamos ó claustro que foi remodelado no século XVI, quedando do primitivo tan só a porta de acceso.

Na tenda anexa puidemos ver unha fotografía da Comunidade integrada por 9 relxiosas da Orde do Císter, das cales, dúas de idades senil e adulta ofreceron os visitantes os seus productos.

No retorno puidemos contemplar no seu espendor a rota do viño alvariño que outro día trouxeran os monxes de Claraval e a arquitectura rural abundante en granito de Porriño que lle dá un carácter moi peculiar a aquela zona de inmensa beleza e di moi ben da laboriosidade daquelas xentes.

Pasando por Portas lembramos a Domingo Fontán e cando pasabamos ó pé de Arcos de La Condesa, o profesor falounos de Badoucos onde varias xeracións dunha familia, se dedican á fabricación de campás. Alí foi onde o Arcebispo Antonio María Rouco Varela, encargou unhas campás para a Catedral da Almudena de Madrid.

Fixemos unha parada na Fervenza do Barosa, onde na Guerra da Independencia tivo lugar unha batalla contra os franceses a cargo dos guerrilleiros da zona; pero hoxe a beleza da fervenza e o acondiconamento da zona ofrecen un lugar de interese turístico que convida ó relax.

Na vila de Caldas de Reis fixemos unha paradiña para visitar o río Bermaña, a súa ponte e a súa fonte, ademais de recordar a importancia das súas termas, o apoio real e tamén aproveitamos para repoñer forzas para o retorno.

Finalmente, o Profesor fixo un resumo da ampla visita e clausurou a mesma cunha frase moi significativa: ademais do que se aprende , o principal é CULTVAR A AMISTADE E A SOLIDARIEDADE entre o colectivo da Uned Sénior de Xestoso.

O alumnado respondeu cun caluroso aplauso.

Foi unha visita moi enriquecedora, algo cansada pero moi feliz.

¡Sorte que temos na Uned Sénior de Xestoso!

¡Grazas a cantos colaboramos para que así sexa, principalmente para o creador da iniciativa: DON LUIS ANGEL RDRÍGUEZ PATIÑO!

 

MERCEDES CACHAZA PLATAS

Alumna da Uned Sénior de Xestoso

Aula de PADERNE (A Coruña)

 Para ver as fotos pinche debaixo:

8.- PETRÓGLIFOS

 

 

ARQUITECTURA E ARQUEOLOXÍA-UNED SENIOR EN PONTEVEDRA

Imagen

 

Era o día 25 de marzo de 2014, cando o alumnado da Uned Senior de Xestoso se dirixía a Pontevedra para recibir unha lección de Arquitectura e Arqueoloxía a cargo do Profesor Don Felipe Senén López.

 

Pontevedra recibiunos coas súas rúas de granito prateado, bañadas por un trobón  de marzo; pero eso non impediu que visitáramos as casas blasonadas do barrio da Moureira, entrando ó carón dun monolito adicado á Carabela Santa María, apodada “La Gallega”, na que o pontevedrés Cristobo Colón se dirixíu rumbo ó descoñecido, descubrindo un Novo Mundo.

 

Visitamos lugares tan emblemáticos como:

– “A Casa do Barón”, hoxe Parador Nacional de Turismo.

-O Cruceiro na Praza das cinco rúas diante da que fora por un tempo residencia de Don  Ramón María del Valle Inclán: o arousán de renome universal.

-O Liceo que lucía a bendeira a media asta como non podía ser doutra maneira para manifesta-lo loito polo Presidente Adolfo Suárez que acababa de ser soterrado no claustro da  Catedral de Ávila.

-A Praza do Teucro na que as súas casas demostraban o poderío de princípios do século XX. (Nós proveitamos o abrigo dos soportais porque a choiva arreciaba intensamente naquel intre).

-A Capela das Angustias onde se vían vestixios das “EMPAREDADAS” que nos falan de “cousas moi raras” de tempos pasados.

 

Como a choiva non daba descanso, dirixímonos ó Museo Provincial aproveitando para visitar a parte adicada a ARQUEOLOXÍA GALEGA, situada na edificio Sarmiento, lembrando a quen alí aprendeu a ler cando era colexio dos Xesuítas, antes de seren expulsados no ano 1767.

 

Alí puidemos visitar:

-Pezas da Prehistoria e a Historia Antiga de Galicia: cosmogonías, laudas funerarias, aras, ídolos castrexos, ourivería   (tesouro de Caldas de Reis: 16 quilos en obxectos de ouro), enterramentos e abundante material da Idade do Bronce e os primeiros obxectos de ferro do noroeste.

-Pezas medievais: capiteis, laudas de estola, tímpanos como o de San Xoán de Palmou labrado na primeira metade do século XII e dúas espléndidas esculturas de profetas procedentes do Contra-pórtico da Gloria, hoxe desaparecido para facer a Fachada Barroca do Obradoiro; todos eles procedentes da Escola do Mestre Mateo.

-Pezas prodcedentes de Exipto, Grecia e da Romanización.

 

Camiño de Combarro no veciño Concello de Poio;  lembramos a santa TRAHAMUNDA, a patroa da morriña que se atopa enterrada no Mosteiro Mercedario de Poio o cal posúe o hórreo con maior capacidade de Galicia.

 

Xantamos fronte a illa de Tambo, noutrora adicada a maniobras militares; para subir a continuación ó cume do Monte Castrove onde puidemos ver o Mirador cara á Ría de Ponevedra, obra de Antonio Palacios, e o Mosteiro de Santa MARÍA de  ARMENTEIRA en Méis, no corazón do Salnés. Á outra banda quedaba a Ría de Arousa.

 

Di a lenda que un soño do noble ERO, mencionado nas CANTIGAS DE SANTA MARÍA  de Alfonso X “O Sabo”,  convertiuse e relidade dando lugar a este mosteiro da orde de San Bieito, que administraba as riquezas desta terra segundo  o seu lema: “Orat e labora”.

Pero os monxe de San Bieito estiveron alí só sete centos anos debido á Desamortización de Mendizábal no ano 1837, quedando en uso tan só a igrexa para uso da parroquia; ata que por iniciativa de CARLOS VALLE INCLÁN (Fillo de Don Ramón) e a  Asociación “AMIGOS DE ARMENTEIRA”; se procedeu á reconstrucción no ano 1989 pasando a repoboarse con monxas do Císter  procedentes de Alloz (Navarra) que o seguen atendendo hoxe en día.

 

Visitamos en primeiro lugar a igrexa que é unha xoia arquitectónica dos séculos XII-XIII de planta basilical con tres naves sencillas e austeras como a orde do Císter.

Pero co paso do tempo, construíronse:

-No lado esquerdo do presbiterio o sepulcro de Don Álvaro Mendoza y Sotomayor en 1615.

-O baldaquino do altar en 1780, donde está a imaxe de Santa María de Armenteira sobre un pedestal.

-Dous retábulos en granito policromado, un a cada lado do altar en  1770 e 1780 combinado os estilos barroco co neoclásico.

 

Impresiona a beleza do ROSETÓN que ilumina o altar á posta do sol, indicando a caída do día que simboliza a caída da vida: a morte. Ó carón do rosetón está a torre da campá realizada en 1778.

 

Desde fóra puidemos ve-la fachada co seu Rosetón e o escudo da Congregación de Castela.

Logo pasamos ó claustro que foi remodelado no século XVI, quedando do primitivo tan só a porta de acceso.

 

Na tenda anexa puidemos ver unha fotografía da Comunidade integrada por 9 relxiosas da Orde do Císter, das cales, dúas de idades senil e adulta ofreceron os visitantes os seus productos.

 

No retorno puidemos contemplar no seu espendor a rota do viño alvariño que outro día trouxeran os monxes de Claraval e a arquitectura rural abundante en granito de Porriño que lle dá un carácter moi peculiar a aquela zona de inmensa beleza e di moi ben  da laboriosidade daquelas xentes.

 

Pasando por Portas lembramos a Domingo Fontán  e cando pasabamos ó pé de Arcos de La Condesa, o profesor falounos de Badoucos onde varias xeracións dunha familia, se dedican á fabricación de campás. Alí foi onde o Arcebispo Antonio María Rouco Varela, encargou unhas campás para a Catedral da Almudena de Madrid. 

 

Fixemos unha parada na Fervenza do Barosa, onde na Guerra da Independencia tivo lugar unha batalla contra os franceses a cargo dos guerrilleiros da zona; pero hoxe a beleza da fervenza e o acondiconamento da zona ofrecen un  lugar de interese turístico que convida ó relax.

 

Na vila de Caldas de Reis fixemos unha paradiña para visitar o río Bermaña, a súa ponte e a súa fonte, ademais de recordar a importancia das súas termas, o apoio real e tamén aproveitamos para repoñer forzas para o retorno.

 

Finalmente, o Profesor fixo un resumo da ampla visita e clausurou a mesma cunha frase moi significativa: ademais do que se aprende , o principal é CULTVAR A AMISTADE E A SOLIDARIEDADE entre o colectivo da Uned Sénior de Xestoso.

 

O alumnado respondeu cun caluroso aplauso.

 

Foi unha visita moi enriquecedora, algo cansada pero moi feliz.

¡Sorte que temos na Uned Sénior de Xestoso!

¡Grazas a cantos colaboramos para que así sexa, principalmente para o creador da iniciativa: DON LUIS ANGEL RDRÍGUEZ PATIÑO!

 

 

MERCEDES CACHAZA PLATAS

Alumna da Uned Sénior de Xestoso

Aula de PADERNE (A Coruña)

VIAJE A ROQUETAS DE MAR (ALMERIA)

Del 7 al 11 de Abril del 2014 ( 5 días y 4 noches)
HOTEL DE 4 ESTRELLAS EN PRIMERA LINEA DE PLAYA (PLAYA CAPRICHO)

Salida el día 7 (lunes) a las  5,00 horas de Momán – Xestoso ( Alvite – Canedo) Cambás – Guitiriz – Mesón da Cabra.

Parada de 30 minutos en LA BAÑEZA, para el que quiera desayunar.

Comida en LA GUARDIA (Toledo) y cena alojamiento en ROQUETAS DE MAR.

Día 8 (Martes) Visita a Almería,  por la mañana – Visita a EL EJIDO, por la tarde.
Día 9 (Miércoles) Visita al parque Temático del Desierto de Tabernas Mini Hollywood Oasys, el que quiera entrar y visita zona.

POSIBILIDAD DE BUSCAR OTRO VIAJE SI ESTA CERRADO.

Día 10 (Jueves) Día Libre por ROQUETAS
Día 11 (Viernes) Desayuno y regreso con comida en LA GUARDIA (Toledo)

PRECIO desglosado.

2 comidas en viaje-ida y vuelta en LA GUARDIA-12 X2=  24 euros
1 Medía Pensión y 3 pensión completas en ROQUETAS- 120 euros
Autocar………………………………………………………………….-75 euros.
Seguro de viaje(es distinto al del Bus) ……………………. – 8 euros
TOTAL en Habitación doble– 227 euros
 
VIDEO TURISTICO DE ROQUETAS, PINCHE DEBAJO:
 

“ACORDO” por Oliva Martínez Pico

“ACORDO”

 Teño 69 anos e acordo moitas cousas.

Tiña 9 anos cando fun á escola por primeira vez, e despois ía un día e quedaba dous porque eramos tres para ir, e os nosos pais facían o que podían; o que si nos daban era moito cariño que era o que tiñan. Tiñamos que axudarlles a traballar; 13 anos tiñan meus irmaos cando foron a Castilla, ían segar e atar o trigo e a cebada. Os cartos que ganaban cando chegaban dábanllo ós nosos pais e despois eles comprábannos a roupa para ir á festa do patrón e mais unha bicicleta.

Para comprar tiñamos que ir ás feiras ás Pontes andando, que eran 15 quilómetros para ir e outros tantos para vir para casa cargados coas cousas que compraramos para traer. Cando eramos rapaces duns 15 e 16 anos as veces deixábannos ir a algún baile que había por alí cerca, e cando chovía levabamos zocas e cando non chovía se nos deixaban levabamos zapatos. No baile tocaban un acordeón ou había tocadiscos.

Cando morría alguén había que velalo na casa e había que cocer o pan para levar despois nas cestas para comer no enterro mais queixo fresco. Os defuntos había que levalos a ombros porque non había carreteras para andar o coche fúnebre e as caixas había que facelas nas casas ou ir por elas  ás Pontes nunha besta porque non había en que traelas; e despois o que había os tractores traíanse nel. Nalgún enterro había que andar 4 e 5 quilómetros ou mais coma os de Santaballa.

Meus pis traballaron moito. A miña nai era costureira e antes de casar andaba a coser polas casas; cando se casou de día traballaba no campo e de noite facía a roupa pos fillos e po noso pai. Os calcetíns facíaos de lá de ovella; primeiro rapaba as ovellas, escarpeaba a la, fiaba e despois calcetaba os calcetíns. O meu pai de día tamén traballaba no campo e de noite facía cestos para ir vendelos  as feiras que había nas Pontes, que había que ir a pé, e en Villalba que había que andar 8 ou 9 quilómetros para coller o coche e ía a feira, ata alí os cestos había que levalos ó lombo.

Si unha persoa enfermaba había que levala nunha camilla ou nunha besta si se aguantaba nela. Eu acórdome de miña nai que cando meu irmao mais novo naceu votou tres días de parto.

Nas casas non había habitacións nin servicios, había que ir “tras dos toxos”. Cando alguén se casaba tiña que levarlle ó cura un par de queixos e ovos; eu tiven que levarllos cando me casei.

Había moitos oficios: costureiras, tecelanas, carpinteiros, zoqueiros, cesteiros, ferreiros, carreiros, canteiros e moi bos músicos e serradores

. . . . . . . . . . . .

Imagen

13/03/2013

14 ANIVERSARIO DEL CONSEJO DE ANCIANOS

EL CONSEJO DE ANCIANOS-CUMPLE 14 AÑOS

Consideramos que el CONSEJO DE ANCIANOS DE XESTOSO-CAMBÁS, es digno de elogio ya que, desgraciadamente, en la sociedad actual el colectivo de la denominada tercera edad se ha convertido en un grupo marginado a pesar de que va camino de ser el más numeroso dentro de la sociedad por el fenómeno del envejecimiento de la población. Por ello, consideramos imprescindible la puesta en marcha de iniciativas que promuevan no sólo la inserción social de nuestros mayores, sino también el aprovechamiento de la inmensa riqueza que supone su experiencia.

La reinvindicación de la ancianidad (término más humano y menos científico que el de «tercera edad»), se hace cada vez más patente en un mundo que no se da cuenta del papel trascendental que cumplen las personas mayores en la buena marcha del sistema social. La discriminación de los mayores es un indeseable fenómeno que deber ser erradicado de una sociedad abierta y solidaria como la que se construye día a día en Galicia. Con esta vocación nació el CONSEJO DE ANCIANOS.

Desde 1993, se viene celebrando en las parroquias de Xestoso-Cambás una jornada anual dedicada a los mayores, bajo el lema de «Saber envejecer», pretendiendo que asumieran las limitaciones que conlleva su edad y supieran apreciar las ventajas que ofrece. En los últimos años, esta iniciativa servía al mismo tiempo para reflexionar sobre la escasa utilización, por parte de la sociedad, de un bagaje intelectual inmenso, y la experiencia de un colectivo que tiene deseos de seguir participando activamente en la sociedad por derecho propio y con funciones concretas. De esta manera, en el transcurso de la edición de 2000, celebradas el 19 de marzo bajo el lema «Vejez: reto para el 2000», se gestó la idea de crear este órgano.

 

Tomando como referencia una idea del alcalde del municipio pacense de Almendralejo, que pensó que, si las decisiones políticas tenían en cuenta la opinión de asociaciones de vecinos, sindicatos o de juventud, por qué no se podría contar también con el sentir de las personas mayores, un colectivo que merece un gran respeto; el cura-párroco de Xestoso promovió la creación de un CONSEJO DE ANCIANOS que sirviese para asesorar desde su experiencia a políticos, educadores y jóvenes.

De esta manera el CONSEJO DE ANCIANOS DE XESTOSO-CAMBÁS, comenzó su andadura integrado en un primer momento por veinte ancianos, convirtiéndose en el primer órgano de estas características legalmente constituido en Galicia, y pionero en España

En el acta fundacional de la entidad, en la que figuran las firmas de los veinte ancianos, se informa de que el Consejo se constituye en la parroquia de Alto de Xestoso, y nace con la intención de asesorar y aconsejar a instituciones públicas y privadas, de ámbito parroquial, local o comarcal. Asimismo, se explica que la entidad tratará de contribuir al desarrollo integral de las personas, en especial ancianas y que para alcanzar este objetivo, el Consejo programará y llevará a cabo actividades, entre las que se incluyen: sesiones de trabajo, clases, cursos de divulgación, proyecciones, concursos y actos de carácter análogo.

Desde su creación en marzo de 2000, el CONSEJO DE ANCIANOS ya ha desarrollado diversas actividades, tales como:

  • Primer Concurso de Fotografía dedicado a la ancianidad.
  • Concurso de Recuperación de Objetos Antiguos. Con el que se pretende la recuperación de diversos objetos que por haber sido sustituidos en su uso por otros modernos, tenemos en casa y no valoramos, pero que nos ayudan a mantener la memoria histórica.
  1. -Asimismo, el CONSEJO DE ANCIANOS, en desarrollo de uno de los objetivos recogidos en sus estatutos, cual es el mantener contactos con los alcaldes de la comarca e instituciones de todo tipo

4.-ONCE ASOCIACIONES DE MONFERO CONSTITUYEN UNA PLATAFORMA VECINAL

  • Un total de once asociaciones de Monfero y de la parroquia de Cambás, en Aranga, constituyen una plataforma vecinal desde la que se luchará por los intereses generales del municipio.

    XIV ANIVERSARIO DEL CONSEJO DE ANCIANOS 
    El 19 de marzo de 2014, se celebrarán las Xxii Jornadas de «Saber Envejecer», bajo el lema LOS ABUELOS:ESCUDOS ANTE LA CRISIS Estas jornadas se hacen coincidir habitualmente con el «cumpleaños» del Consejo de Ancianos, que este año celebra su XIV Aniversario. E
    ACTOS 
    Misa a las 13 horas en Alto Xestoso, con imposición de unción a todos los mayores. (El pasado año fueron 175 mayores) 
    Encuentro del Consejo de Ancianos en Alto Xestoso con objeto de celebrar su decimocuarto aniversario. 
    I(nvitación a miembros del Consejo de Ancianos de MOMAN -LABRADA  y Paderne, que nacieron al amparo del Consejo de Ancianos de Xestoso – Cambás. 

EL CONSEJO DE ANCIANOS CUMPLE 14 AÑOS

Imagen

foto del primer Consejo de Ancianos

EL CONSEJO DE ANCIANOS CUMPLE 14 AÑOS -con sede en Xestoso-Monfero y Cambas en Aranga-

  Desde 1993 se viene celebrando en las parroquias de Xestoso y Cambás una jornada anual dedicada a los mayores, bajo el lema «Saber envejecer». En el transcurso de la edición de 2000 se gestó la idea de crear un órgano, el Consejo de Ancianos. Se pensó que si las decisiones políticas tenían en cuenta la opinión de asociaciones de vecinos, sindicatos o de juventud, por qué no se podría contar también con el sentir de las personas mayores. Así, el cura de Xestoso promovió la creación de este consejo.

Con motivo del  decimocuarto aniversario, el próximo miércoles se celebrará una misa a las 13 horas en Alto Xestoso- y se tratará este año el tema -«ABUELOS:ESCUDOS ANTE LA CRISIS«. Luego habrá un encuentro del Consejo de Ancianos con objeto de celebrar su  decimocuarto aniversario.

Recordamos que  al amparo del Consejo de ancianos nacieron otras asociaciones e instituciones:

                     -Plataforma Pro Monfero

                     -Consello de Maiores de Paderne en A Coruña y de Maiores de Momán-Xermade-y de Labrada-guiririz-en Lugo.

                      -Plataforma Pro Labrada.

                       -Y SOBRE TODO LA UNED SENIOR

MULLER TRABALLADORA

MULLER TRABALLADORA

MULLER TRABALLADORA

Hoxe, estamos homenaxeando a todas as MULLERES pola sua valentía, polo sufrimento de moitas das que pasan cada dia, e para que non se rindan por nada nin por ninguén , loitemos todos xuntos polo noso ben.

MULLER. ¿por qué nacemos muller? por que DEUS así o quixo, pois nós non o pedimos. E unhas máis que outras nacemos cunha carga moi pesada. Pero, hai que traballar con ilusión e ánimo, pero sen consentir nunca a humillación.

MULLER., que coas túas mans recorres cada curruncho da túa casa. para telo limpo e coidado, para que sempre o teu fogar teña un aspecto agradable,e así sénteste ben, aínda que esteas moi cansada, quédache a satisfacción de ter todo ben coidado.

Cociñas, pranchas e coses, ademais doutros traballos, botas contas a diario para chegar a fin de mes, miras nos supermercados onde hai algua oferta para ir a facer a compra. e ao final sempre queda a pregunta sen resposta ¿por que non son valorada?

Gobernar una vida e coidar dunha familia non é tarea doada. pero cando tes ó teu carón alguén que che axude , xa te sentes aliviada., pero se é ao contrario,cabilas desde o luns ate o domingo como levar a semana.

Deuos fíxome muller, para poder, un día, enxendrar bicos de luz e parir amenceres,.para amamantar soños e tecer a esperanza e a aurora no bastidor do meu ventre, e traer ao mundo eses anxos que un díaa nos dan as forzas para poder seguir vivindo.

Deus puido facerme home, pero nutreuse dun aire amable e inspirado,mirou directamente os ollos do tempo, e sen a miña opinión,tomou a decisión e nin sequera o dudou, e elixíu que eu sería MULLER.

Cada persoa ao nacer xa nace co seu destino, e por máis que nós loitemos non o podemos cambiar, porque nunca sabemos o que nos pode pasar, e cando pasa algo inesperado, a veces xa non se pode cambiar.

Cando se enxendra un ser dentro das nosas entrañas, só DEUS pode saber se é femia ou varón, se ten un bo corazón ou se vai a ser un ser malvado. Se ten un bo corazón,. fará un mundo mellor,. pero se é un malvado, seguirá sendo un mundo ingobernable.

Loitemos por todas as inxustizas, contra a fame ,contra a violencia, contra todas as maldades, e para que os que veñen detrás vexan que nos esforzamos por deixarlles para eles moitas máis facilidades.

E facer un mundo mellor onde non haxa tantas desigualdades.

Moitas gracias

FINA CALVO SANCHEZ.

MULLER TRABALLADORA

MULLER TRABALLADORA

  Hoxe, estamos homenaxeando a todas as MULLERES pola sua valentía, polo sufrimento de moitas das que pasan cada dia, e para que non se rindan por nada nin por ninguén , loitemos todos xuntos polo noso ben.

MULLER. ¿por qué nacemos muller? por que DEUS así o quixo, pois nós non o pedimos. E unhas máis que outras nacemos  cunha carga moi pesada. Pero, hai que traballar con ilusión e ánimo, pero sen consentir nunca a humillación.

 MULLER., que coas túas mans recorres cada curruncho da túa casa. para telo limpo e coidado, para que sempre o teu fogar teña un aspecto agradable,e así sénteste ben, aínda que esteas moi cansada, quédache a satisfacción de ter todo ben coidado.

Cociñas, pranchas e coses, ademais  doutros traballos, botas contas a diario para chegar a fin de mes, miras nos supermercados onde hai algua oferta para ir a facer a compra. e ao final sempre queda a pregunta sen resposta ¿por que non son valorada?

Gobernar una vida e coidar  dunha familia non é tarea doada. pero cando tes ó teu carón alguén que che axude , xa te sentes aliviada., pero se é ao contrario,cabilas desde o luns ate o domingo como levar a semana.

Deuos fíxome muller, para poder, un día, enxendrar bicos de luz e parir amenceres,.para amamantar soños e tecer a esperanza e a aurora  no bastidor do meu ventre, e traer ao mundo eses anxos que  un díaa nos dan as forzas para poder seguir vivindo.

Deus puido facerme home, pero nutreuse dun aire amable e inspirado,mirou directamente os ollos do tempo, e sen a miña opinión,tomou a decisión e nin sequera o dudou, e elixíu que eu sería MULLER.

Cada persoa ao nacer xa nace co seu destino, e por máis que nós loitemos non o podemos cambiar, porque nunca sabemos o que nos pode pasar, e cando pasa algo inesperado, a veces xa non se pode cambiar.

Cando se enxendra un ser dentro das nosas entrañas, só DEUS pode saber se é femia ou varón, se ten un bo corazón ou se vai a ser un ser malvado.  Se ten un  bo corazón,. fará un mundo mellor,. pero se é un malvado, seguirá sendo un mundo ingobernable.

Loitemos por  todas as inxustizas, contra a fame ,contra a violencia, contra todas as maldades, e para que os que veñen detrás vexan que nos esforzamos por deixarlles para eles moitas máis facilidades.

E facer un mundo mellor onde non haxa tantas desigualdades.

Moitas gracias

 

                                                      FINA CALVO SANCHEZ.

NO DIA DA MULLER TRABALLADORA

NO DIA DA MULLER TRABALLADORA

NO DÍA DA MULLER TRABALLADORA

O día da muller traballadora non ten que ser só o 8 de marzo, senón os 365 días do ano. Xa sabemos todos que, cando se lle dedica un día a algunha causa, é porque non está sendo tratada con xusticia.
A muller traballadora non é soamente aquela que desempeña a súa actividade fóra da súa casa; é tamén a que, desde primeiras horas da mañá, traballa sen descanso no seu fogar para sacar a súa familia adiante, e facendo malabarismos para que lle cadren as contas, e aos seus non lles falte o máis indispensable. Por enriba, a estas mulleres, chamadas “amas de casa”, ningunha institución lles recoñece oficialmente o seu traballo, nin cotizan á Seguridade Social, nin teñen dereito a unha pensión. Por esta situación, aos poderosos debíalles caer a cara de vergonza.
E se carecen do recoñecemento das institucións, moitas veces, desgraciadamente, tamén lles falta o apoio da súa familia, especialmente da súa parella. Expresións tan desafortunadas como: “E ti, que fas todo o día?” “Quen trae o pan á casa son eu”, están á orde do día.
Por outra banda, as poucas mulleres que consiguen un traballo fóra da súa casa teñen que desempeñar unha dobre xornada laboral, dentro e fóra do seu fogar. E sofren, ademais, outra descriminación, que, realizando a mesma actividade que os seus compañeiros varóns, reciben un salario inferior.
E xa non falemos de determinados empresarios, que se negan a contratar mulleres porque van estar embarazadas, van ter permiso de maternidade, van ter que faltar ao traballo por ter algún neno enfermo, etc. Sen recoñecer todos os beneficios que a maternidade e a crianza dos fillos aporta á sociedade.
E que dicir de todas as mulleres do terceiro mundo, que, moitas veces, elas soas sacan aos seus fillos adiante, en condicións infrahumanas, de falta de hixiene, de educación, de sanidade e de todos os recursos mínimos necesarios para ter unha vida digna. Ademais, os problemas de pobreza extrema que sofren moitos millóns de persoas no mundo, afectan, especialmente, ás mulleres.
Esta situación cambiaría se viviramos nun mundo máis xusto que, como non existe, é unha meta que temos que alcanzar entre todos e todas. Se o conseguiramos, xa non teriamos que celebrar máis o día da muller traballadora, pois os seus dereitos seríanlle recoñecidos todo o ano.

Mª Lourdes Pérez Freire
Uned Senior de Xestoso, aula de Paderne
Marzo 2014