UNED SENIOR DE XESTOSO, VISITA AO PAZO E FINCA DE LOURIZAN E A SAN BENITIÑO DE LÉREZ

Hoxe, día 28 de abril, os alumnos e alumnas da Uned Senior de Xestoso, acompañados polo noso profesor, D. Felipe Senén López, fixemos unha viaxe a Pontevedra, para visitar o pazo e a finca de Lourizán, e o santuario de San Benitiño de Lérez.

Chegando ás terras do Salnés, D. Felipe falounos desta rica comarca, regada polo río Umia, terra do Albariño e do tinto Espadeiro, próxima a Pontevedra. Ao fondo, o monte Lobeira, ao lado de Vilagarcía. Cerca o pazo Baión, onde as “Nais Coraxe” conseguiron que contratasen a rapaces afectados pola lacra da droga, para traballar nos seus viñedos.

Xa, chegando á capital, outro espazo, a Illa das esculturas; algunha de Paco Leiro.Unha braña inundada polo río Lérez, que o concello de Pontevedra dedica á arte das esculturas, cun labirinto de pedra, un bosque de árbores de pedra, bancos de pedra con poemas labrados en varios idiomas. Porto Santo, coa casa de Colón.

Foi esta da ría de Pontevedra unha zona moi rica no pasado: ameixas, berberechos, ostras, etc. Pero, nos anos sesenta, montouse aquí a celulosa. Se tan sequera se fixera o ciclo completo, coa correspondente fábrica de papel… Á dereita, o colexio de Placeres, do Sagrado Corazón. O porto de Marín. De aquí parten mercadorías para todo o mundo. Antigamente, había un tranvía desde Pontevedra a Marín, que era case como un barrio da capital

Chegamos a Lourizán, pazo e finca que foi do ministro Montero Ríos. E, antes de iniciar un paseo polos xardíns e aledaños do palacio, D. Felipe fíxonos unha introdución xeral, tanto do antigo propietario, como de todo o relativo a este fermoso lugar. Así, explicounos que Montero Ríos nacera en Santiago, no 1.832, onde se lincenciou en dereito, e morreu en Madrid no 1.914. Foi un importantísimo xurista e político galego, partidario da separación entre Igrexa e Estado, mesmo defensor do matrimonio civil. E buscou este lugar de Lourizán para vir descansar no verán. Unha finca de cincuenta e catro hectáreas, dedicadas a xardín e arboredo, con especies exóticas, como algún cedro, álamos, secuoias, palmeiras raíñas, magnolias, camelios, fentos arbóreos, rododendros, etc. E tamén especies autóctonas, como carballos, castiñeiros, bidueiros, faias, abeleiras, laranxeiras,limoeiros, olivos, vides, etc.

Pois, nesta finca, no século XV, xa existía unha granxa. Logo, no Século XIX, foi adquirida por Eugenio Montero Ríos, cun fermoso pazo, ao estilo francés, e que a convertiu na súa residencia de verán. Unha gran mansión, con amplísimas dependencias, onde se reunía a elite da sociedade daquel tempo. Nos seus salóns, negociouse o tratado de París. É unha edificación de estilo modernista, que foi deseñada polo arquitecto Genaro de la Fuente, discípulo de Antonio Palacios. Edificio asentado nun solar ben ubicado, nunha especie de anfiteatro, que mira á ría de Pontevedra. É digna de mención a ampla escaleira de pedra, da fachada principal. Grandes ventanais. Estatuas de mármol de Carrara, que imitan ás da antigüidade clásica, mesmo a algunha de Miguel Ángel. Dentro, fermosísimos zócalos e artesonados de madeira. Nalgún tempo, pinturas de Ovidio Murguía formaron parte da súa decoración. Pérgola feita en ferro fundido, tomando modelos de París, cunha gran mesa de pedra, debaixo dos vellos magnolios. Esta é a época dos quinqués, das lampadas de cristal veneciano. Algúns dos seus mobles están no museo de Pontevedra.

Despois desta ampla introdución, iniciamos o percorrido polo xardín, e D. Felipe foinos explicando todo o que iamos atopando ao noso paso. Un fermosísimo invernadeiro de ferro e cristal, que a algúns de nós recordounos os de Kew Gardens, nas aforas de Londres. O hórreo, de pedra, de estilo pontevedrés, de oito estallas. A eira, a palleira, o paseo de magnolias. As cisternas, con conducións tipo túnel, para recoller a auga. Un observatorio metereolóxico. Chan moi fértil, cunha climatoloxía excelente. As diferentes fontes históricas, a da cuncha, a dos tres canos, co lavadeiro, a dos espellos, adornada con vidros de colores. Rocallas con pedra e formigón, imbricado na natureza. Isto é unha característica do Romanticismo. A porta de entrada ao xardín fundida en París.

Esta finca, hoxendía, pertence á Consellería de Medio Ambiente, que, xunto coa Universidade de Santiago, levan a cabo traballos de investigación sobre especies forestais e tamén se atopa aquí a escola de capataces forestais.

Un lugar paradisíaco, mirando á ría de Pontevedra, pero co puñal da Celulosa cravado na fronte. E o deterioro do seu fermoso pazo, que parece que non lle importa a ningunha das institucións que o rexentan. U-los fondos para restauralo? Non estarán enterrados na Cidade da Cultura? Se isto fose, por exemplo, Escocia, estaría ben coidado, cobrarían por visitalo e habería unha tenda á saída. Reflexionamos todos, coa axuda do noso profesor.

Finalmente, fomos rezar(algúns) a San Benitiño de Lérez, onde poidemos contemplar a imaxe auténtica a través dunha reixa. Un mosteiro edificado no ano mil setecentos. Por aquí pasaron o Padre Sarmiento e o Padre Feixó. Situado nunha zona alta, desde onde se contempla moi ben o río Lérez, a liña do ferrocarril. Ao fondo, a Illa das esculturas. A igrexa posúe un claustro do século XV. Pero, existen restos máis antigos, en pedras incrustadas na parede. Fachada simple, de finais do Barroco, que se aproxima ao Neoclásico. Detrás do monte, Campolameiro.

Como sempre, un privilexio poder viaxar e aprender con D. Felipe.

UNED SENIOR DE XESTOSO

Picasso y su maestro Isidoro Brocos

Hoy 5/4 luego de nuestro almuerzo de confraternidad, con la UNED Senior y nuestro profesor Felipe Senén, nos dirigimos a Coruña, para en Afundación ABANCA Obra Social, poder visitar la exposición «Picasso y su maestro en A Coruña Isidoro Brocos».
Es indudable que para que surgiera un artista como Picasso, detrás tuvo que haber un gran maestro, una significativa figura que influyó y guió en sus años de formación, claro que también tuvo la fortuna de contar con un padre al que se le daba bien la pintura.
Como nos dice siempre nuestro profesor, es importante analizar el continente, el edificio conocido como «La ola de cristal» pues tiene una fachada de cristal retroiluminada y estructura metálica, es obra del arquitecto británico Nicholas Grimshaw, posee dos grandes ascensores con vistas a los Cantones. Es un centro sociocultural de 7692 metros cuadrados, dispone de espacios equipados con la más alta tecnología, para celebrar exposiciones, espectáculos, simposios, conferencias y un amplio abanico de actividades, también tiene cafetería propia.
El motivo que se hayan montado en A Coruña cinco exposiciones, tomando como base a Pablo Picasso es porque en febrero de 1895, realizó su primera exposición y se conmemora este año el 120 aniversario.
Pasamos a la figura de su maestro en A Coruña, Isidoro Brocos natural de Santiago de Compostela, fue profesor en la Escuela de Bellas Artes y durante los años 1891 a 1895 recibió su primera formación artística Pablo Picasso. El hermano de Brocos de nombre Modesto también fue un gran pintor.
En la 2da. planta pudimos apreciar dibujos de Brocos sobre estudios de academia, donde destacan desnudos con un gran realismo en distintas posiciones, con detalles de músculos y sombras; otras con personajes mitológicos, religiosos.
En una vitrina se pueden observar siete esculturas religiosas, que le mando realizar Eusebio de la Guarda para donarlas a la Capilla de San Andrés, también construida por él con el objeto de que fuera su mausoleo y el de su señora la cubana Modesta Goicouría.
Manuel Chamoso Lamas refiriéndose a la producción final de Brotos decía: «El apasionante quehacer de sus dibujos, que son por sí solo cada uno de ellos una obra de arte. En ellos podemos hallar toda la explicación y justificación de su creación escultórica, a la vez que la trayectoria de su evolución estética.»
En la 1ra. planta se encuentran obras de Brotos relacionadas con el regionalismo, con fiestas locales, bosques, costumbres y cumplen con el requisito de una pintura debe expresar algo, se pintaba al natural con realismo. Destaca una figura de arcilla, donde una niña busca piojos en la espalda de una señora, colocando su mano por debajo del vestido, bella y perfecta. En otra vitrina se encuentran los cuadernos donde hacía bosquejos de sus obras o tomaba notas o detalles.
Luego hay dibujos de los inicios de Picasso y  donde se aprecian cosas parecidas al maestro, como tambien dibujos de caricaturas, pájaros y obras de Picasso de la colección arte ABANCA y otras de la Fundación Camilo José Cela, con dedicatorias y firma del maestro, a su amigo y gran escritor.

Esta imagen es el cartel anunciador de la exposición y muestran una perspectiva rara tomada desde la espalda y en ángulo, que demuestran que Brocos improvisaba y demostraba técnica.
Picasso siempre decía que las cosas no las buscaba las encontraba y es increíble su trayectoria y sus cambios, porque el arte cambia y como dice nuestro profesor «a veces para construir hay que destruir; o para dar un paso hay que dar un paso atrás, lo importante es no quedarse estático» .
Una vez más agradecer a quienes nos permiten realizar semanalmente estás visitas, que nos hacen acrecentar conocimientos y el hombre necesita también para ser feliz.

Visita a la Voz de Galicia y al Campo de la rata

Hoy tuvimos un día especial pues iniciamos la visita, a la Voz de Galicia por la mañana, en el comentario verán el porqué. Su fundación data del 4/1/1882 y la realizó Juan Fernández Latorre, con el objeto de servir de libertad y democracia, cosa que considero difícil de lograr por un medio de comunicación y menos en un régimen dictatorial. A nivel político  a principios del siglo XXI mostró una línea editorial, volcada hacia un partido, influyendo incluso en alguna elección.
Su fundador fue un progresista y librepensador, amigo de Montero Ríos, de Manuel Murguía, ellos hablaron de separar la religión de los estudios y del divorcio. En 1885 creó la Biblioteca Gallega, una editorial con el objetivo de divulgar la obra de escritores gallegos.
Es cabecera de la Corporación Voz de Galicia, que tiene su sede en A Coruña y que es propietario además del periódico, de canales de radio, una productora de televisión, una empresa de estudios de sondeo de opinión y una televisión, pasamos por el plató donde se emite Vía V.
Quiero destacar que fuimos recibidos y atendidos en forma excelente por Nazareth (coordinadora de Voz Natura, trabajando en la Fundación Santiago Rey) y que nos dio una explicación clara, como precisa de todas las instalaciones, departamentos, maquinarias y materiales utilizados.
Pasaré a mostrar los horarios y los pasos, verán porque fuimos de mañana, comienzan a las 9,30hs. el trabajo de las secciones editoriales, los periodistas recaban información, van preparando los temas y a las 12,30 tienen todo perfilado ; sobre las 16hs. se trabaja para completar contenidos; a las 18hs. reunión con el director y gente de cierre; de 19,30 a 20hs. reunión de primera, se decide que irá en la portada y a las 23hs. cierre, pero hasta las 3hs. queda una guardia por cualquier noticia que merezca por su importancia ser metida. El personal actual es de aproximadamente setecientas cincuenta personas.
Todo se encuentra informatizado en los ordenadores y se vuelcan en tablas de aluminio, que pasan a las rotativas, donde se olfatea un olor a tinta especial, las impresoras son Mandoland de última generación, que permiten imprimir en color y distintos tamaños. Además del aVoz se imprimen ocho periódicos (para ahorrar, a saber: El País; La Razón; ABC; Cinco Días; Sport; AS y Mundo Deportivo.Además con antelación se imprimen los suplementos, que se ordenan en unas grandes rueda y luego pasan a la encastradora, las revistas viene de otros editores.

En una sala pegada a las impresoras hay pupitres con pantallas, para controlar que la impresión sea perfecta.
En cada rotativa se colocan dos bobinas de papel y en forma automática al acabar una comienza la otra; los tanques de tinta utilizan cuatro colores, negro, rojo, amarillo y azul.
Una vez que salen de impresión pasan a otra gran sala donde se cuelgan en un cadena de unos dos kilómetros y que permite el secado, antes del empaquetado, etiquetado y carga para su distribución, que llegan a unos cuatrocientos puntos de venta. El periódico edita catorce ediciones y se ha invertido mucho en información local, como en la edición digital.
Por último pasamos al almacén donde se encuentra el papel, para un período de ocho o nueve meses, con la característica que es ecológico y se encuentran en bobinas de seiscientos, ochocientos y mil quinientos kilos.
Se utilizan unas quince por día y la compra la realizan masivamente con otras editoriales y vienen desde Finlandia, Suecia, Canadá, etc.
Nos quedó pendiente de ver el Museo, que se encontraba preparado para una entrega de premios; resaltar unas instalaciones modernas, ordenadas y muy limpias.
De aquí nos trasladamos a Caión una preciosa villa marinera, durante el trayecto pudimos ver el puerto exterior de A Coruña, la playa de Balcobo, la de Barrañan (donde se han encontrado en lugares próximos restos del paleolítico).
En Caión se encuentra el monasterio Franciscano, el santuario Milagros de Caión, la iglesia restaurada sin mucha importancia a nivel artístico, con figuras modernas de yeso en su mayoría de Olot  y un retablo de 1940 con escudos franquistas.También posee un museo con fotos y artes de pesca de la ballena.
Realizamos nuestra comida de confraternidad en Oza, donde como siempre fuimos muy bien atendidos. Para culminar el día con una visita a Adormideras, en particular al campo de la rata, donde pudimos apreciar el cementerio de los moros y el monumento a los caídos (fusilados por el régimen) de Díaz Pardo, donde se ven impactos  de balas en las piedras adyacentes.
Un día muy bien aprovechado y que nos permite seguir acumulando conocimientos.

 

 

Visita a Leche LEYMA-Río y Coches antiguos en Sabón(ARTEIXO)

La UNED Senior tuvimos programada una visita a la planta de elaboración y transformación de productos lácteos de Leche Río y a los depósitos de coches antiguos de la Fundación Jorge Jove, que se encuentran en el Polígono Industrial de Sabón en Arteixo.
Como siempre iniciamos la jornada con un almuerzo de confraternidad en la Gurita de Paderne, lugar en el que nos encontramos como en casa y para nuestra alegría nos acompaño nuestro coordinador Luis Rodriguez Patiño, al que mucho queremos y es el artífice de estas clases.
Una vez en la planta de la antigua Leyma, adquirida en el 2014 por Leche Río que manifestó «Nuestro propósito es comercializar productos lácteos frescos de calidad que contribuyan a evitar la obesidad infantil», pero el claro motivo es obtener beneficios ya facturaba 2.500.000€ anuales, pero otro era elevar la calidad de los productos, pues en una estadística de 39 marcas ocupaba los últimos puesto. Leyma fue fundada en el 2005 y llegó a contar con 170 empleados, en la actualidad son 40.
Comenzamos un poco al revés visitando la planta de envasado de leche fresca, donde llamó muchísimo la atención ver el envase de plástico de unos 12 cm. transformarse mediante calor y agua caliente en los conocidos envases de unos 30cm., se envasan 90.000 litros diarios; la pasteurización es a 90º y su fecha de consumo tiene un limite de 10 días, una cadena de trabajo lleva las botellas a unas bocas que las llenan, pasan a otra que les coloca la tapa, otra que da el cierre hermético a éstas, otra que le coloca las etiquetas y por último le colocan un envoltorio de plástico cada seis botellas y las apila en un palet, que luego a su vez será envuelto con otra bolsa de plástico para su traslado a los centros comerciales, todo controlado por un empleado.
Luego pasamos a otra nave más grande, donde se elaboran los batidos de cacao, fresa y vainilla, una vez a la semana y a su lado se envasan las botellas de leche de larga duración, de 3 a 4 meses, utilizan aditivos alimentarios que actúan como conservantes,  llevan un envase especial de color blanco para evitar la luz y tiene una pasteurización de 140º, también se realizan los envasados de leche sin lactosa y de nata, vimos dos operarios. También frente a esta cadena de operación, se encuentran los laboratorios de la empresa.
Por último salimos al exterior donde dos camiones hacían la descarga a los depósitos y pudimos ver los inmensos tanques de almacenamiento que provee 500.000 litros diarios para su proceso.
Luego nos dirigimos a la naves de la Constructora Jove, a pocos metros de la anterior y donde se encuentra los coches antiguos de la Fundación Jorge Jove, primero fuimos a una nave donde se encuentran alojados los coches adquiridos en unas condiciones deplorables, vimos algunos en proceso de rehabilitación estamos hablando de más de 50 y posteriormente a donde se encuentran los aproximadamente 340 coches rehabilitados, motos y hasta un transporte militar.
Nosotros ya habíamos tenido el aperitivo viendo unos 15 en el Centro Comercial los Rosales, pero esto es una maravilla, están divididos por marcas, por los distintos modelos y hay por nombrar algunas Seat; Ferrari; Citröen; Jaguar; Mercedes; Rolls Royce; Chevrolet; Buick; Hispano Suiza; Pegaso; Barreiros; Rosengart.
Indudablemente que no es época de hacer un museo, como el acordado con el Sr. Losada Alcalde de A Coruña y refrendado por su sucesor el Sr. Negreira, y menos utilizando un espacio verde; pero estás maravillas deben ser ubicadas en un lugar más amplio y con un detalle técnico e histórico de cada uno.
El propietario de este tesoro dijo “Será tremendamente beneficioso para la ciudad” y de ésto no me cabe ninguna duda,  asegura Ángel Jove González, hijo del promotor y encargado de darle forma al proyecto familiar, en el que, sostiene, la Fundación Jorge Jove invertirá entre 25 y 30 millones de euros. Esta entidad, registrada como sin ánimo de lucro, fue creada por Jove Capellán en septiembre de 2008 para constituir el Museo Jorge Jove de vehículos antiguos, en homenaje a uno de sus hijos fallecido a finales de los noventa, y promover, según sus estatutos, actividades como la investigación sobre la historia de la automoción, restauración de coches y formación profesional en el sector.

UNED SENIOR CON EL POETA MANUEL MARIA

Más de un centenar de alumnos de LA UNED SENIOR, dieron el pistoletazo de salida a los actos en honor a Manuel María.
La Real Academia Gallega escogió para  celebrar los actos de Las Letras Gallegas 2016,en homenaje al Poeta DON MANUEL MARIA.
Después de recoger firmas en apoyo al sector lácteo y también para apoyar la candidatura al premio Nobel de La Paz, al PAPA FRANCISCO .Don Felipe Senén, ,profesor-Tutor de la asignatura de Historia dela Uned Senior, habló sobre la figura de su gran amigo Manuel María.

Recordamos que Felipe Senen,fue homenajeado el 8 de sptiempre del 2014,con A NAVALLA, de Manuel María que concede la Asociación Xermolos de Guitiríz.
Por que  A NAVALLA ? Porque todo el mundo sabe lo que significaba A NAVALLA para Manuel María, que la usaba siempre, tanto en restaurantes, para partir e e compartir pan y queso y acompañar con el vino.

Felipe Senen,íntimo amigo de Manuel María, quw fue padrino de su hijo Xes. Hasta este punto llego su amistad. Juntos compartieron mesa y mantel, tertulias, inquietudes, proyectos ,etc, y sobre todo, su amor por GALICIA, por sus gentes, por su cultura, por su lengua, por su patrimonio, por su futuro.

Felipe Senén aprovecha cada momento y circunstancias favorables para ensalzar y dar a conocer  la figura  de su amigo Manuel María. Recordó a los alumnos cuando visitaron l La Casa Museo , CASA DE HORTAS, y que volverán. Y habló del poeta de este modo» Ë dos que levan na fronte una estrela, e no bico, un e outro cantar.Manuel María indentifica casa e patría.Media o mundo desde esa particularidade, en contra da uniformidade da falsa globalización. Reivindica a forza da terra. A ética e a estética teñen que valer para algo, non só para recrear o espírito. Para él era esta a maneira de construír a universalidade. Casa de Hortas, Outeiro de Rei, Terra Cha, Galicia, o mundo enteiro».

Felipe Senén afirma»  que tiven  o privilexio de convivir con él en momentos íntimos, de amizade e familiaridade, na festa de Santa Isabel, en Outeiro de Rei, na súa casa de A Coruña, o primeiro de ano, cos seus máis intimos amigos e parentes,etc. Dixo que que o seu amor pola Bretaña chegoulle de escoitar os versos de Manuel María, que escribiu toda a súa obra para construir una patría. Medir o mundo desde esa particularidade, casa e patría. Humanismo e identidade, contra a globalización mercantilista.»

Estés son algunos aspectos de la visión que Felipe Senén da a conocer de su amigo Manuel María, y considera un grandísimo privilegio haberlo compartir  con él tantos intereses y, sobre todo, una profunda amistad.

Los Alumnos de LA UNED SENIOR–con gran oblación, agradecen a Felipe Senén el haber compartido y compartir este curso 2015/2016 .su saber y bagaje cultural, ese amor por las cosas pequeñas, por la cultura popular, por el patrimonio, por cada piedra y recanto que puedan decir algo del pasado, de quien fuimos, de quien somos, para luchar por lo que queremos ser.

O ALUMNADO SÉNIOR DA GALICIA RURAL VISITA LUGARES

O Alumnado Sénior da UNED na Galicia Rural, ten moi claro que para aprender hai que “andar e ler”.

Por eso, ademais de acudir puntualmente ás clases que a UNED Sénior ten nas diferentes aulas expalladas polo rural galego; aproveita para viaxar e coñecer sitos de interese cultural e histórico para enriquece-los seus coñecementos.

Na primerira quincena do mes de outubro de 2015, aproveitou para coñece-los LUGARES COLOMBINOS e segui-las pegadas dos personaxes históricos que propiciaron o descubrimento do Novo Mundo.

Aproveitando que se hospedaba nun lugar próximo ós diferentes lugares dos feitos, en primeiro lugar dirixiuse á parte occidental do Parque de Doñana, facendo unha visita panorámica do mesmo antes de dirixirse ó PAZO DE ACEDRÓN.

Alí custódianse abundantes elementos etnográficos que nos “falan” da riqueza que albergan as 100.000 hectáreas do Parque espallado polas provincias de Sevilla, Cádiz e Huelva.

Estando alí, non podía esquecerse a ALDEA DO ROCÍO, onde disfrutamos visitando o santuario e ver “in situ” como uns romeiros amantes da Virxe lle facían a súa ofrenda.

Puidemos comprobar como a “FAMOSA REIXA” é ben diferente do efecto óptico que nos ofrecen as imaxes televisivas cando ten lugar a famosa romaría.

Non cabe dúbida que a televisión ten trucos espectaculares, porque ten moi bos profesionais.

 

Cruzando a ponte internacional sobre o río Guadiana, adentrámonos no país veciño, contemplando as súa paisaxes con abundantes productos de tipo mediterráneo e gando ovino, capriño e cabalar; para dirixírmonos en primeiro lugar á súa capital

FARO é unha cidade amurallada de 60.000 habitantes con una catedral que foi fortalza, boas terrazas e sabrosos pasteis que ve perturbada a súa paz polo balbordo constante dos avións que cruzan o seu ceo limpo e transparente con moita frecuencia.

Seguindo a rota do Infante Don HENRIGUE; -nos libros de historia,  apodado “O NAVEGANTE”-, aínda que as crónicas din que nevagou pouco porque se mareaba.

Pero o certo é que; naqueles tempos nos que se pensaba que a terra era plana e remataba onde a vista alcanzaba, é dicir: “no cabo de SAN VICENTE”; a imaxinación e o valor que lle botaron as persoas que propiciaron semellante “aventura” é digna de encomio

Xa sabemos que cando se producen invasións, hai vencedores e vencidos e que a historia sempre a escriben os que vencen.

Pero aínda así, hoxe a linga e a cultura españolas estás moi espalladas polo mundo, grazas en boa media a estes feitos.

Este infante e almirante, DON HENRIQUE,  foi un gran impulsor da navegación e dos descubrimentos para o seu país.

Pero tamén colaborou con España.

En SAGRES convertíu a fortaleza en ESCOLA TEÓRICA DE NAVEGACIÓN; pero as práctica facíanse na súa vila natal: LAGOS. En Lagos puidemos visita-la Praza do Infante, onde ten un monumento a Don Henrique.

Rodean a Praza, entre outros: unha preciosa igrexa adicada a Santa María e un triste pero real recordo daqueles brillantes tempos: O PRIMEIRO MERCADO DE ESCRAVOS DE EUROPA.

Un pouco apartada están a igrexa Santo Antonio e o Museo.

Lagos é una vila con moito realengo, respírse un ambiente moi distinguido e moita relixisidade nos seus habitantes como pudemos observar os que tivemos ocasión de participar na misa que naqueles momentos se celebraba en Santa María.

Con todo, o Infante cambiou a Escola de Navegación a Lisboa, quedando derruida polo terremoto de do día de tódolos santos do ano 1755; sendo a súa intensidade de 8,5 graos e a súa duración de seis minutos; pero MARÍA I DE PROTUGAL, mandouna reconstruir.

Nós puidémola visitar e ve-la súa magnitude..

De volta para “ESPANHA”, xantamos en PORTIMAO, unha vila moi turística que se atopaba desértica porque o turismo estaba en ALBUFEIRA , vila costeira ateigada de turistas, terrazas e tendas.

Para segui-LA ROTA DOS DESCUBRIDORES, ó día seguinte trasladámonos a Sevilla, ata onde o Guadalquivir navegable facía posible o traslado das riquezas descubertas no novo mundo á Coroa Española.

En Sevilla fixemos unha visita panorámica na que a nosa guía-acompañente nos ía explicando aspectos arquitectónicos e históricos, relacionados coa Exposición do ano 1929 e a súa relación cos países descubertos.

A intensa choiva impediunos completa-la vista, pero sabemos que ten edificios emblemáticos como:

-A súa CATEDRAL que é a máis grande de estilo gótico de Europa; construída sobre una mezquita árabe.

A XIRALDA, unha torre almohade que era utilizada por Alfonso X “O Sabio” para observa-las estrelas que foi cristainizada co xiraldillo no século XVI.

-Os REALES ALCÁZARES onde teñen lugar contecementos de moita importancia.

– E O ARQUIVO DE INDIAS.

Pero o que de ninguna maneira podíamos esquecer eran os LUGARES COLOMBINOS, situados en PALOS DE LA FRONTERA, que actualmente esta asociado con MOGUER, terra de JUAN RAMÓN JUMÉNEZ, o autor daque burriño tan manso e tan dóce chamado “PLATERO”:

-O MOSTEIRO DA RÁBIDA, convento franciscano, onde se atopaba o confesor da Raíña Sabela: frei Juan Pérez que tivo moito que ver co feito de apoiar a CRISTOBO COLÓN (¿galego ou veneciano?) para emprender unha viaxe de tanta envergadura naqueles tempos.

Neste mosteiro pernoctaba CRISTOBO cando estaba en terra e deixaba ó seu fillo primoxénito “DIEGO” cando partía de viaxe.

-A IGREXA DE SAN XURXO, onde Cristobo asinou as capitulacións polas que se comprometía a reservar para el o dez por cento do que conquistara.

-A FONTE DA FONTANILLA (hoxe seca) de onde levaron a auga para o camiño os conquitadores.

Co gallo da EXPO de 1992 en Sevilla, levouse acabo a reconstrucción das CARABELAS: Pinta, Niña e Santa María (a galega); que na actualidade están braradas nun porto artificial nas proximidades do Mosteiro da Rábida, para que poidan ser visitadas polo público.

O ALUMNADO Sénior da Galicia Rural, disfrutou moito vistando as diferentes dependencias da Carabela Santa María, a galega e a maior de todas: unha reproducción exacta da que viaxou Cristobo, onde tiña o seu pequeno despacho e onde botaría moitas contas antes do gran descubrimento.

Completamos a visita cunha proxección e una exposición moi interesantes.

Aínda que foi una viaxe eminentemente cultural, tamén visitamos lugares como Ayamonte (España) e Vila Real de Santo Antonio (Portugal), onde non puidemos resistirnos a comprar algo enxebre: toallas, sabas de algodón exipcio, panos de cociña, etc.

A harmoinía, o bo humor, un excelente comportamento e un alto enriquecemento cultural foron as notas dominantes desta viaxe.

Moitas grazas a todas cantas persoas colaboraron para que esto fora posible.

MERCEDES CACHAZA PLATAS

Alumna da UNED Sénior na aula de PADERNE (A Coruña)

 

NACE A UNED SÉNIOR EN LOUSAME

Lousame é un concello con moita historia e tamén con ganas de seguir facendo historia, a xulgar polo que se aprecia na súa axenda municipal.

Os seus habitantes teñen moitos motivos para sentírense orgullosos.

A creación dunha aula de UNED Sénior nesta localidade, será outro motivo máis: un motivo ben importante e ben peculiar.

O día trece de outubro do ano 2015 pasará á Historia de Lousame como un día moi especial:

Por primeira vez na súa historia, ábrese una aula da UNED Sénior GALICIA RURAL neste Concello.

Acudirán a esta Aula da Universsidade Sénior descendentes daqueles parroquianos que noutrora ensinara a ler o Cura de Fruime, D. Diego Antonio Zernadas de Castro, quen tamén celebrará este singular acontecemento no día de hoxe, alí onde queira que estea.

Este proxecto de acerca-la Universidade á Galicia Rural, foi iniciado por outro crego chamado D. Luís Ángel Rodríguez Patiño, aquí presente, para que solicitamos un caluroso aplauso.

Unha persosa moi coñecida e moi querida, quen desde outra parroquia tan humilde como a de Fruime, foi capaz de enxendrar esta xenial idea e propoñerlla á Directora do centro Asociado da UNED na Coruña, no ano 2008.

Dona Susana Blanco Miguélez, foi a nosa primeira e moi querida Directora.

Na actualidade o novo Director: D. Germán Carro Fernández ten o firme propósito de continuar e –se pode- mellorar o labor iniciado pola súa antecesora.

¡Estamos de noraboa!

Pero… nin este día, nin este acontecemento tería lugar se as autoridades municipais do momento, non deran o seu consentimento.

Por eso queremos agradecer ó Equipo de Goberno actual de Lousame encabezado por Dona María Teresa Villaverde Pais, que dera a oportunidade á Poboación Sénior de integrárse na UNED Sénior GALICIA RURAL.

Tamén queremos dá-la benvida a tódalas persoas deste concello que se matriculen nesta Aula da Universidade Sénior.

Unha ampla representación do Alumnado Sénior da Galicia Rural, integrado neste momento polos concellos de: MONFERO, ARANGA, PADERNE E RIANXO NA PROVINCIA DE A CORUÑA E OS DE XERMADE e GUITIRIZ, na provincia de Lugo, vén hoxe aquí para dá-la benvida ós de Lousame.

¡Benvidos!

¡Recibamos a Lousame cun forte e calurosoa aplauso!

Desde hoxe, fortaleceranse as nosas relacións, porque temos un denominador común:

“Pertencer ó Alumnado da Universidade Sénior do centro Asociado de A Coruña, que nós bautizamos co nome de GALICIA RURAL”.

O noso HIMNO, composto por nós mesmos di, entre outras cousas:

-Que queremos estudiar na Universidade.

-Que temos ganas de aprender.

-Que sentimos necesidade de amplia-lo saber.

-Que estamos agradecidos desta oportunidade.

-Que imos abrindo camiño ás xeracións do futuro.

-E tamén que queremos disfrutar.

 

DISFRUTAR CON LETRAS MAIÚSCULAS:

-Disfrutar con esperanza e alegría desta etapa da vida.

-Disfrutar do moito que deixamos traballado.

-Disfrutar na compañía de outros coma nós.

-Disfrutar mellorando a nosa autoestima.

-Disfrutar sendo exemplo para os que veñen detrás.

-Disfrutar deixando moi alta a GALICIA RURAL.

 

Estamos convencidos de que este alumnado de nova incorporación moi axiña experimentará este benestar que os pioneiros xa levamos disfrutado durante os seis anos que ten de vida a UNED Sénior GALICIA RURAL.

Por estas e outras moitas razóns, hoxe é un día grande para todos nós, é un día moi grande para a UNED Sénior Galicia Rural. Eso foi o que nos trouxo aquí.

Por eso estamos aquí reunidos compartindo experiencias, mesa, mantel e compañía.

Moitas grazas a todas cantas persoas e institucións fan posible esta celebración.

No nome de todo o ALUMNADO Sénior da Universidade Galicia Rural:

¡Graciñas!

MERCEDES CACHAZA PLATAS

Alumna da UNED Sénior “GALICIA RURAL”

Aula de PADERNE (A Coruña)

UNED SENIOR DE XESTOSO, VIAXE A HUELVA E AO ALGARVE PORTUGUÉS

Saímos, o día dous, á seis da mañá, do Val de Xestoso. O autobús xa viña recollendo xente desde Momán. Chegados á A-6, enfiamos o camiño cara a Castela-León. Pasamos por terras de Lugo, o Bierzo, Astorga. Na Bañeza, parada e descanso. Cambio de condutor. Víctor faise co temón. É unha gloria viaxar cunha persoa na que se ten confianza absoluta, por competencia, prudencia e responsabilidade.

Despois de varios kilómetros, deixamos a A-6, e collemos a Vía da Prata. Víctor vainos explicando cada palmo do traxecto. Á dereita, Zamora, terra do pan e do viño. Salamanca á esquerda, cidade culta por excelencia. As devesas con aciñeiras, touros de lidia, as fábricas de embutidos. Guijuelo, á dereita, terra do bo xamón. Seguimos rodando, a serra de Béjar á esquerda.

Xa estamos en Extremadura. Almendralejo, Mérida. Ollamos a ponte romana, enriba do Guadiana. Viñedos, oliveiras, hortos fotovoltaicos, porcos apañando landras debaixo das aciñeiras. Entramos en Andalucía, provincia de Huelva. Algúns eucaliptos, pobos brancos, laranxeiras, fresas. Máis e máis oliveiras. Sevilla queda á esquerda. Divisamos a Cartuja. E disfrutamos dunha fermosísima posta de sol.

Chegamos ao hotel “Martín Alanonso Pinzón”, en Magazón. Aquí, esperábanos a persoa que nos ía acompañar durante todos os días da nosa estancia. Victoria, a nosa guía . Persoa moi competente, agradable e respectuosa, como, máis tarde, puidemos comprobar.

Magazón pertence á mancomunidade de municipios de Moguer e Palos de la Frontera. Ten uns dous mil habitantes. O resto son casas de veraneo. Xente de Huelva maiormente. Posúe unha longa e fermosa praia.

A partir de aquí, xa é o entorno do Parque de Doñana, dunhas cen mil hectáreas de extensión. Comprende as provincias de Huelva, Cádiz e Sevilla. Parte parque natural e tamén zonas de parque nacional, moito máis restrinxidas no relativo á protección dos ecosistemas. No parque nacional, podemos atopar o lince ibérico, a aguia imperial, dunas móbiles, etc. No parque natural, menos protexido, bosques de pinos, monte baixo e dunas fixas.

No Parque de Doñana, chegamos ao palacio do Acebrón, centro de recepción de visitantes e de interpretación do Parque. Alí, visitamos a exposición, onde se amosan exemplares da flora e fauna dos diferentes ecosistemas que conviven no Parque. A vida nas marismas, como evolucionou a agricultura, desde o século XV, nesta zona de Matalascañas e Almonte. Tradicións importantes, como “la saca de las yeguas”, que ten lugar cada vinte e seis de xuño. Lévanas a Almonte. Alí, véndenas. As que non volven ás marismas.

Visitamos a aldea do Rocío. A romería dura dous días. Celébrase a fin de semana de Pentecostés. A irmandade Matriz é a de Almonte. Logo, hai cento catorce irmandades filiales, de Andalucía, do resto de España e tamén dos estranxeiro. A irmandade Matriz colócase diante da porta, e as outras van pasando e vanlles dando a benvida.

O domingo, celébrase a misa de romeiros, nun lateral da ermida. Oficiaa o obispo de Huelva. Ás doce da noite, rézase o rosario. Cando remata, o sempecado da irmandade Matriz diríxese á ermida, e prodúcese o asalto para sacar a virxe. Logo, os almonteños realizan a procesión, e a virxe vai casa por casa. Finalmente, volve a súa ermida e remata a romería. Unha vez ao ano, as irmandades peregrinan ao Rocío, ademais do día da romería. A aldea do Rocío conta cuns mil cincocentos habitantes. Pero, durante a romería, pode superar o millón. Este santuario atópase nunha zona privilexiada, de marismas, do Parque de Doñana. Estando no Rocío, rezando, poñendo velas, observando a paisaxe, tivemos o privilexio de ver como chegaba unha peregrinación dun pequeno grupo de xente, cantando cancións á virxe(tipo saeta). Foi moi bonito e emocionante. Aínda que, cando vemos na televisión dirixirse ao Rocío a algúns señoritos andaluces que explotan aos campesinos, parécenos bastante contraditorio.

Mentres visitamos esta zona, a guía foinos explicando que un trinta e sete por cen do territorio de Huelva é espazo protexido. E isto, xunto coas extensións de fresas, frambuesas, laranxas, mandarinas, etc., conviven cun cinturón industrial moi intenso, onde se atopa CEPSA, ENAGÁS, e outras industrias. Todo isto a tres kilómetros das marismas do Odiel e a cincuenta do Parque de Doñana.

O río Tinto e o Odiel únense nun punto, formando a ría de Huelva, que chega ata Mazagón. Na Punta do Sevo, hai unha estatua, de estilo cubista, duns trinta e sete metros de altura, que representa un frade do mosteiro da Rábida. É un monumento en honor aos descubridores, e tamén hai un museo onde se representan as culturas inca, maya, azteca e cristiana.

Camiño de Faro, capital do Algarve portugués, pasamos por cultivos de laranxas, fresas(“el oro rojo”). Atravesamos a ponte internacional sobre o Guadiana e as marismas da desembocadura do río. Esta ponte inaugurouse en 1.991. Anteriormente, había que cruzar no ferri. A un lado, Ayamonte. Ao outro, Villarreal de Santo Antonio. O Algarve foi unha zona moi islamizada. Significa “ao oeste do Alandalus”. No século XIII, Alfonso III conquistouno para a coroa de Portugal. Viven, principalmente, do turismo, a pesca, froitos secos, etc. Ao turista ofrécenlle o bacallao en todas as súas formas, os pasteis de Belén, o viño verde, o viño de Porto, o café, etc.

Faro ten uns sesenta mil habitantes. É a capital administrativa do Algarve. O terremoto de Lisboa de 1.755, de oito con cinco graos na escala Ritchter, arrasou todo o suroeste de Portugal, que produciu un tsunami que cambiou completamente a orografía do Algarve. En Faro, todo está reconstruído a partir desa data. A ría de Formosa é un ecosistema moi importante. Tamén visitamos a muralla, o Alto da Vila e a catedral, do século XIII, con reformas posteriores. O aeroporto internacional de Faro é unha infraestrutura moi importante para o desenvolvemento económico do Algarve, sobre todo, para a promoción do turismo. Tamén todas as praias, hoteis, urbanizacións e campos de golf están dedicados a este fin. Non só en Faro, senón tamén en Albufeira, Portimao, etc. As persoas que aquí acoden son, sobre todo, ingleses, alemáns e franceses.

Visitamos, logo, o cabo San Vicente, que é o punto máis occidental da península Ibérica. Lugar dedicado ao deus Saturno. Nalgún tempo, pensábase que era a fin da Terra. Alberga unha flora propia da zona, por exemplo, o astrálago vicentino. Cerca do cabo San Vicente, a fortaleza de Sagres, onde don Henrique, o navegante, creou unha importantísima escola de técnicas de navegación, gran impulsora dos posteriores descubrimentos portugueses, quenes levaron anos de ventaxa a Colón. Conquistaron Ceuta, Madeira, as Azores, baixando pola costa de África, Guinea, Cabo Verde, Angola, Mozambique. Don Henrique era Infante de Sagres, onde se levaba a cabo o estudo teórico da navegación. A práctica facíase en Lagos, cidade que tamén visitamos. As primeiras carabelas eran portuguesas e tiñan capacidade para desenvolver grandes velocidades.

Coa morte de don Henrique, a fortaleza de Sagres foi abandonada. Máis tarde, foi mandada reconstruir novamente pola raíña María. Lagos, cidade asimesmo importante, albergou o primeiro mercado de esclavos de Europa. Non é algo do que haxa que orgullecerse, desgraciadamente, pero, aí está a historia. Lagos é unha cidade ben fermosa. Gustounos moito. A praza do Infante don Henrique, a igrexa da Santa María, a Porta de Bandeira e a fortaleza de mil cincocentos sesenta. Nesta época, construíuse unha liña defensiva de fortalezas ao longo da costa, para evitar os ataques piratas aos barcos que chegaban cargados de tesouros de ultramar. Estas fortalezas estendíanse, desde a costa de Huelva, ata o cabo San Vicente.

O río Arcade era navegable ata a cidade de Silves, que foi un centro moi importante da cultura musulmana. Actualmente, só é navegable ata Portimao. O parque alentejano do suroeste da costa vicentina é un paraíso para os surfistas e a enerxía eólica, pois sempre fai moito vento. A arquitectura do Algarve é moi característica, con casas pintadas de branco e chemineas decorativas, que semellan os almenares das mezquitas, pero en pequeno, que teñen a súa orixe na época da Reconquista cristiana. Os musulmáns poñían as chemineas en dirección á Meca para rezar. Eran os falsos cristianos. Así, podían seguir practicando a súa relixión de xeito clandestino.

En Portimao, vimos a praia da Rocha, unha pequena fortaleza, o porto deportivo, etc. Ademais do consabido paseo polas rúas adoquinadas, como no resto das cidades que visitamos, contemplando as fermosas casas con galerías de ferro fundido, etc.

Albufeira foi a cidade máis tempo ocupada polos musulmáns, que a dotaron de grandes infraestruturas. Posúe moito ambiente nocturno, dedicado ao turismo. Xa non existen construcións emblemáticas, só tendas, restaurantes, hoteis e servizos para o turismo.

A viaxe a Sevilla frustróusenos un pouco por culpa da chuvia. De todas maneiras, fixemos unha panorámica pola cidade e, coa axuda da guía, aprendemos cousas novas. Está na beira do Guadalquivir. Ten uns setecentos mil habitantes. Foi berce de moitas civilizacións: tartesios, romanos, etc. Os romanos construíron unha cidade ás aforas: Itálica. En Sevilla, atopouse o tesouro do Carambolo, de ouro macizo. Foi unha zona de gran riqueza comercial. Muza conquistou a cidade no mil douscentos corenta e oito, que dependía do califato de Córdoba. A Torre del Oro, a Giralda son desa época. Fernando III o Santo conquistou a cidade aos musulmáns. Colón chega ao seu porto e fúndase a Casa de contratación, actualmente, Archivo de Indias. No século XVIII, trasládase a Casa de Contratación a Cádiz.Fúndanse moitos conventos, que promoven a Semana Santa. A Exposición de mil novecentos vinte e nove doulle un gran auxe á cidade. Despois da guerra Civil, convírtese na cidade máis importante de Andalucía. Hoxe, é a súa capital. Para a Expo de mil novecentos noventa e dous, dótase de grandes infraestruturas. Na panorámica, a guía foinos amosando os diferentes edificios máis emblemáticos que existen en Sevilla. A Maestranza, que xurdíu para a cría de cabalos e a arte da tauromaquia. É a primeira praza redonda do mundo. A Torre del Oro, de orixe almohade, recuberta de azulexos dourados(de aí o seu nome). O pazo de San Telmo, para recoller nenos orfos e preparalos para a Armada. Desde mil novecentos oitenta está ocupado pola presidencia da Xunta de Andalucía. A catedral, antiga mezquita, da cal só se conserva o patio dos naranxos e a torre da Giralda, que é de orixe almohade. É a catedral gótica máis grande do mundo. Alberga as tumbas de Cristóbal Colón e de Fernando III o Santo. Logo, estivemos na praza de España, que se construiu para a Exposición de mil novecentos vinte e nove, para albergar o pavillón de España. Ten forma semicircular, e simboliza o abrazo do polo español ao pobo suramericano. Tamén vimos os distintos edificios dos países americanos que participaron no Exposición de mil novecentos vinte e nove. Por certo, que son de gran beleza.

Máis tarde, Moguer, onde naceu Juan Ramón Jiménez, en mil novecentos vinte e seis. Autor de “Platero y yo”. Aquí botouse a carabela “La Niña”. No convento de Santa Clara, fixo Colón o Voto Colombino. Polo tanto, foi un pobo con moita participación na conquista de América. É unha zona rica no cultivo das fresas. Son moi coñecidas as fresas de Lepe e o fresón de Palos.

Visitamos tamén Islantilla, unha mancomunidade de municipios entre Lepe e Isla Cristina. Aquí, estaban celebrando “O día da Avoa”, e tivemos a oportunidade de ver bailar flamenco, nunha carpa, a unhas rapaciñas novas, dedicándollo ás persoas maiores. Moi entrañable.

Paseo por Huelva. O muelle do Tinto, para descargar o mineral das minas. Flamencos e cigoñas nas marismas, etc.

En Punta Umbría houbo sanatorios para os mandos ingleses da mina. O club de fútbol Recreativo de Huelva foi fundado por eles no mil oitocentos oitenta e nove. Na Punta dos Ingleses, fixéronse as casas na duna. É unha punta de area, chea de pinos. A Frecha do Rompido está formada polo río Piedras. Isla Cristina xurdiu do mar no mil setecentos cincuenta e seis, despois do terremoto de Lisboa. Foi fundada por pescadores cataláns e valencianos. Chamáronlle “La Higuerita”. No mil oitocentos trinta e catro, a raíña Cristina de Borbón concedeulle certos privilexios. A partir de aí, pasou a chamarse Isla Cristina, en honor á raíña. É un porto pesqueiro e ten a lonxa máis importante de Andalucía. Praias, montañas de sal, as marismas do Odiel, industrias conserveiras. Celebra un dos carnavais máis antigos de España.

Despois, visitamos Ayamonte e Villarreal de Santo Antonio. Ayamonte ten uns vinte mil oitocentos habitantes. Atópase á beira do Guadiana. Forma un parque natural de bosque de pinos, eucaliptos e marismas. De orixe tartésico. Por aquí pasaba a calzada romana que ía ata Itálica. Estivo ocupada polos musulmáns durante cinco séculos. No século XVI, foi unha zona moi próspera. No século XIX, desenvolveuse moito a pesca e o comercio. Fronteira con Portugal, aquí collíase o ferri para ir ao país veciño, antes da construción da ponte internacional sobre o Guadiana. Ultimamente, vive case exclusivamente do turismo. La Villa é o barrio máis antigo da cidade. La Ribera discorre ao lado do río, con casas señoriais. A igrexa das Angustias é a patrona de Ayamonte. Punta del Moral y La Canela son barrios mariñeiros na desembocadura do Guadiana. Ayamonte é un dos pobos máis bonitos da provincia de Huelva.

Villarreal de Santo Antonio é a cidade portuguesa fronteiriza con Ayamonte, tamén dedicada á pesca e ao turismo. Foi fundada no século XVIII polo marqués de Pombal.

Por último, visitamos os lugares colombinos. O mosteiro da Rábida, do século XV, onde Colón presentou o proxecto da súa viaxe. Pretendía chegar á India polo oeste, en busca das codiciadas especias. Pretendía que Fray Juan Pérez, quen fora confesor da raíña Isabel, intercedera por el, pois xa obtivera a negativa dos reis de Portugal. A raíña Isabel vende as xoias da coroa para financiar a viaxe. Por unha real orde, o pobo de Palos ten a obrigación de proveer de naves e homes a viaxe.

No mosteiro da Rábida, a guía local que nos explicou cada detalle, sorprendeunos dicíndonos que estivera en Galicia, axudando a limpar o chapapote do Prestige. Ademais de boa profesional, solidaria! O aplauso de agradecemento foi sonoro.

Rematamos no muelle das Carabelas, onde se atopa unha recreación da Pinta, La Niña e da nao Santa María, que foron construídas para a Expo de mil novecentos noventa e dous, formando parte do pavillón de España. Aquí, foron instaladas no mil novecentos noventa e tres. Visitámolas, sobre todo, a nao Santa María. A cuberta, as bodegas, o camarote de Colón, na popa. Tamén visitamos o museo e visionamos un vídeo alusivo ao descubrimento. Lástima que en vez de ser un verdadeiro descubrimento, fora unha conquista en toda regra. O maior xenocidio da historia, durante o cal morreron máis de oitenta millóns de indios, por guerras, sífilis, gripe, etc.. Non foi un encontro de culturas como nos queren facer crer.

O día sete, descansamos, nós e máis o chófer, para coller forzas e enfiar a viaxe de volta, e desandar o andado. Moi satisfeitos e agradecidos a quen nos fai posibles estas viaxes tan interesantes.

Só me queda dicir que botamos de menos ao noso coordinador, D. Luís Ángel Rodríguez Patiño, e aos nosos delegados Dona Amelia Fornos e Don Antonio Currás, que, por diferentes razóns, non nos puideron acompañar. Pero, non houbo ningún problema, pois entre a guía Victoria e Víctor Pita fixéronnos disfrutar dunha marabillosa viaxe cultural, amena e ben organizada.

GRACIAS A TODOS E A TODAS!

Mª Lourdes Pérez Freire, alumna da Uned Senior de Xestoso, aula de Paderne.

A LEI E A MULLER RURAL GALEGA

A situación da muller no rural galego é algo incrible.

Leva traballando de sol a sol na labraza, desde tempos inmemoriables, sen máis dereitos que o dereito a traballar, -se o clima era propicio e a colleita era boa- para ter un bocado de pan para ela e os seus.

Parece incrible que as autoridades, nin ela mesma se decataran de que estaba “legalmente á marxe da lei”.

É dicir, sen ser recoñecido un dereito tan fundamental, como traballadora do campo que sempre foi.

Deberes: tantos como se queira e máis; pero…

¿U-los dereitos?

¿CÓMO FOI POSIBLE UN “SONO” TAN LONGO?

Gústame pensar que a xustiza é xusta. E eso penso.

¡Só faltaría!”

Pero cando ten esquecida a máis do cincuenta por cento da poboación rural… ¿Como pode chamárselle a eso?

¿Non é una inxustiza? ¿Ou é xusto? ¿Ou esqueceuse?

Por eso:

REUNIDO O ALUMNADO DA UNED SÉNIOR DOS CONCELLOS DE PADERNE, ARANGA, MONFERO DA PROVINCIA DE A CORUÑA XUNTO COS DE XERMADE E GUITIRIZ DA PROVINCIA DE LUGO; CO GALLO DO DÍA INTERNACIONAL DA MULLER RURAL, O DÍA 15 DE OUTUBRO, EN PADERNE (A CORUÑA):

Tratouse o tema, facendo una lectura –por parte do Coordinador- da Lei 35/2011 de 4 de outubro que trata sobre a      “TITULARIDADE DE EXPLOTACIÓNS AGRARIAS, vixente desde o día 5 de xaneiro de 2012.

A muller do rural galego tivo que esperar ata o ano 2012, para que lle fora recoñecido o dereito como titular dunha explotación agraria.

O ALUMNADO SÉNIOR –QUE LLE TIVO QUE VIVIR NESA SITUACIÓN LABORAL TODA A SÚA VIDA, FIXO UNHA REFLEXIÓN Ó RESPETO E CELEBRA QUE A PARTIR DE AGORA LLE SEXA RECOÑECIDO ESE DEREITO Á MULLER DO RURAL, COMO TRABALLADORA QUE É.

A partires de agora, homes e mulleres, mulleres e homes do rural galego, terán que ir cambiando a súa mentalidade -machista a todas luces-, por outra máis humana; na que homes e mulleres , mulleres e homes sexamos considerados como persoas cos dereitos e deberes inherentes a cada persoa en función da súa situación laboral na sociedade.

Cando esto se leva á práctica no vivr de cada día, poderemos celebrar que se cumpre a lei civil, pero sobre todo a lei humana.

Daquela a convivencia entra ámbolos dous sexos alcanzará o lugar que ten reservado desde a creación do mundo.

Seremos humanos maduros.

Mentres tanto, as mulleres do rural galego seguiremos dicindo:

¡ESTAMOS AQUÍ! ¡SOMOS SERES HUMANOS!

¡LOITAREMOS INCANSABLEMENTE ATA QUE SEXAMOS CONSIDERAS COMO TALES!

E os varóns do Alumnado Sénior da Galcia Rural, e outros moitos, tamén nos apoiarán. Diso estamos seguras.

Mercedes Cachaza Platas

Alumna da UNED Sénior da Galicia Rural en PADERNE

(A Coruña)

AGRADECEMENTO NO DÍA DA INAUGURACIÓN

¡Bos días Autoridades, civís e académicas, aquí presentes!

¡Bos días ós pequenos-grandes actores e actrices que nos deleitaron con seu saber e bo proceder, nesta obra de teatro que nos acaban de ofrecer; así como ó persoal que os preparou!

¡BOS DÍAS A TODO O ALUMNADO DA UNED SÉNIOR DA GALCIA RURAL:

-Ós de RIANXO.

Ós de LOUSAME.

-E ós aquí presentes de PADERNE, MONFERO, ARANGA, XERMADE e GUITIRIZ!

¡BOS DÍAS AMIGOS E AMIGAS DA UNED SÉNIOR NA GALICIA RURAL!

Atopámonos reunidos nesta terra de augas medicinais e xentes nobres: escritores, labregos, industriais e estudiantes para celebrar todos xuntos un día importante na terra de Díaz Castro e outras personalidades, na historia da Guitiriz e tamén na historia da UNED Sénior da Galicia Rural:

¡INAUGURAMOS O CURSO 2015-16!

Acontecemento único e irrepetible que só se celebra un día na vida, o día de hoxe, aquí é agora.

Por eso, temos moitos motivos para sentírmonos orgullosos e estarmos felices, porque para celebralo por todo o alto, contamos coa presenmza de:

-A Sra Alcaldesa deste Concello e o seu Equipo Municipal, que tiveron o a ben facer todo canto estivo nas súas mans para propiciar esta celebraciñón tan lucida.

-O Equipo encargado desta obra de teatro que acabamos de presenciar, así como do vídeo sobre a persoa de Díaz Castro, homenaxeado no día das Letras Galegas do presente ano.

-Os representantes das autoridades municipais dos diferentes concellos onde esta implantada a Universidade Sénior no rural galego.

-O Sr Director da UNED de A Coruña: DON GERMÁN CARRO FERNÁNDEZ, QUE ESTÁ DISPOSTO A APOSTAR FORTE POR ESTA PECULIAR INICIATIVA DE ENSINANZA NON REGLADA PARA A POBOACIÓN ADULTA E SENIL DO RURAL GALEGO.

-O noso Coordinador, Don LUIS RODRÍGUEZ, que move todo canto pode esta maquinaria humana para que todo saia ben.

-E o PIAR FUNDAMENTAL: O ALUMNMADO, que é a base, orixe e sustento deste gran edificio que entre todos estamos a construír.

No nome deste ALUMNADO TAN PECULIAR, ó que me cabe a honra de representar neste momento:

¡A todos a máis expresivas grazas!

Desexar que teñamos un feliz e entrañable día compartindo a paixón polo rural coa colaboración da Aula de Música da UNED Sénior, a cargo do noso benquerido profesor; Don FRANCISCO JAVIER GARCÍA CANTO, que dirixirá a parte musical, deste acto.

E a continuación compartiremos mesa, mantel e vivencias nun xantar de confraternidade que se nos ofrecerá nun coñecido restaurante deste entrañable lugar.

¡Moitas grazas a todas cantas persoas aportaron o seu bo proceder para que poidamos disfrutar dunha:

¡FELIZ XORNADA INAUGURAL DA UNED SÉNIOR DA GALICIA RURAL!

Graciñas

MERCEDES CACHAZA PLATAS

Alumna da UNED Sénior da Galicia Rural en PADERNE (A Coruña)