SOMOS MAIORES E VIVIMOS NA ALDEA
SOMOS MAIORES E VIVIMOS NA ALDEA
O alumnado da Uned Sénior de Xestoso está formado por persoas maiores de idades comprendidas entre os 55 e os 90 e pico anos; sendo a idade media duns 70 anos.
Tocoulle de nacer na primeira metade do século XX; a maioría sufríu os efectos da guerra civil, da postguerra, da sega en Castela e outras moitas estreituras.
Naqueles tempos o ensino aínda no era obrigatorio e moitas persoas –especialemente as do xénero feminino-, apenas se pisaron a escola; o que implica que non saben ler nin escribir.
Igualmente lle tocou de nacer no medio rural galego, a unha e outra banda da Serra da Loba.
Este colectivo traballou de sol a sol, sen horairos, a obra feita con moitas obrigas e ningún dereito.
Sacou o alimento da nai terra coa súa forza e a súa suor. Producíu alimentos para sobrevivir e máis para alimentar ás vilas máis cercanas.
Non elixiu este ritmo de vida, sencillamente foi o que lle tocou. Eso si, sempre pagou puntualmente os seus impostos como corresponde ós bos contribuíntes.
Na actualidade, disfruta dunha calidade de vida extremadamente reducuda que podemos resumir nos seguintes puntos:
1.- Atópase na recta final, en idade senil.
2.- Ten a saúde moi delicada e cada vez peor.
3.- Posúe moi pouca instrucción, aínda que se trata dun colectivo moi sabio pola experiencia dos anos e máis polos coñecementos que adquire a través da Uned Sénior. (Máis vale tarde que nunca; pero grazas…)
4.- Algunhas persoas, as máis privilegiadas, disfrutan de pensións mínimas porque puideron paga-lo “censo” (léase Seguridade Social Agraria)
5.- Outras persoas dispoñen de pensións aínda máis reducidas, as NON CONTRIBUTIVAS, aquelas que malamente puideron traballar para levar un bocado de pan á boca porque o labor dos labregos está moi pouco valorado e peor pagado.
6.- Necesidade –en moitas ocasións- de axudar ós descendentes que se encontran na cidade sen traballo e con hipotecas ó seu cargo.
7.- Carencia de xervizos: non posúen medios de transporte nin privados nin públicos; non posúen cobertura telefónica e o acceso a Internet é nula en moitos lugares.
8.- Coñecementos informáticos, nulos.
9.- Medios para formárense: nulos, se exceptuamos os ofrecidos pola Uned Sénior.
10.- Resumindo: o terceiro mundo está aquí.
Nestas circunstancias tan “DELICADAS” –por chamarlles dalgunha maneira- atópase con que debe enfrontarse ó COPAGO HOSPITALARIO e cumprir coa FACENDA por medios telemáticos, algo que é superior ás súas forzas.
No primeiro caso a poboación enferma empeorará notablemente por non poder pagar e a situación sanitaria do colectivo senil pasará a ser noticia polos males que acarreará.
E no segundo considera que debería permitirse a todos aqueles colectivos que o precisaran -entre eles ó da Uned Sénior de Xestoso- unha atención personalizada adaptada ás súas circunstancias porque o descubrimento da escritura manuscrita deixa feito moito servizo á Humanidade e non é cuestión de borrala dun plumazo por moi modernizados que nos sintamos.
Por eso comunicamos a quen corresponda para que se teña en consideración un colectivo tan numerosos como é o colectivo da poboación senil do noso país.
Ofrecendo servizos ó medio rural, afiánzase o asentamento da población; no caso contrario, desertízase.
Na Uned Sénior de Xestoso, optamos polo primeiro e defenderemos o rural con cantos medios teñamos ó noso alcance porque nel naceron e viviron os nosos ancestros; e nós, pedimos o mesmo para os que nos sucedan.
A Galicia rural, meréceo.
MERCEDES CACHAZA PLATAS
Alumna da Uned Sénior de Xestoso.
Aula de PADERNE (A Coruña)
UNED SENIOR NO CENTRO DE INTERPRETACION DO RIO MANDEO-CURTIS
Este Centro forma parte do Proxecto Mandeo, impulsado pola Deputación da Coruña, os diferentes concellos(especialmente o ce Curtis)por onde transcorre o río, e tamén con fondos FEDER da Comunidade Europea. A súa finalidade é favorecer o desenvolvemento de todas as vilas e aldeas que se atopan á beira da conca do río e do seu ecosistema.
Esta zona de Curtis xa tivo moita importancia na antigüidade, pois a xente prefería vivir no interior para protexerse dos ataques dos corsarios e outras invasións, que arrasaban as costas. A historia desta parte do territorio xa ven da época romana, pois en Curtis existiu o campamento romano da Cidadela, «Cors Prima Celtiverorum», cuns cincocentos mercenarios, procedentes do norte de África e tamén soldados celtas que traballaban para os romanos. Era esta unha avanzadilla importante. Despois do ano 300, trasladáronse a Cantabria. Aínda hoxe se conservan no lugar restos da arquitectura desta Cidadela.
No século XII, Alfonso VII trae frades que fundan o mosteiro de Sobrado. Foi este un aspecto moi importante na humanización e progreso cultural desta zona.
Hai cinco ou seis anos, nace este Centro de Interpretación medioambiental e cultural do río Mandeo, impulsado, como xa dixemos, polo Concello de Curtis, a Deputación da Coruña e con fondos FEDER. Foi deseñado por tres arquitectos moi xoves, o estudo Barge-Bouza. Ë un edificio moi novedoso. Está situado nunha braña e quere integrarse no medio. Está formado por catro partes, que semellan palleiros. Mesmo a protección de madeira lateral nos recorda estas construcións anexas ás casas labregas. É un concepto de arquitectura que rompe con todo. Os peldaños das escaleiras introducidos na propia parede; o cristal, o cemento; o choque entre ángulos rectos e liñas curvas, etc., etc.
O edificio contén un salón de actos, unha zona de exposición interactiva, laboratorio, comedor, cociña e dormitorios, con literas, para unhas vinte e cinco persoas. Ë estupendo para campamentos de verán sobre medio ambiente ou outras actividades semellantes, sempre con xente nova. O importante é que se lle dea un bo uso, pois, se non, sería unha gran perda de diñeiro e tempo.
A visita estivo enriquecida pola presenza do Sr. Alcalde de Curtis, quen nos deu a benvida e nos agradeceu a nosa presencia, explicándonos diferentes aspectos e singularidades deste concello. O noso coordinador, D. Luís Ángel Rodríguez Patiño, aproveitou para manifestarlle a necesidade de que se crease algunha aula da Uned Senior en Curtis, como un factor máis de promoción cultural e de desenvolvemento desta área. O Sr. Alcalde acolleu moi positivamente esta petición e respondeu que a tería en conta nos seus proxectos inmediatos.
Como de costume, foi unha visita moi interesante.
Uned Senior de Xestoso
VIDEO DA UNED SENIOR sobre la figura de DIAZ CASTRO
Marcos Nine dirige el documental ‘A Aldea do Poeta’ sobre la figura de Díaz Castro
• La UNED Senior y el Centro Cultural Deportivo de Xestoso -subvencionado por LA DIPUTACION DE A CORUÑA , está detrás del proyecto, que cuenta con la participación del presidente de la Asociación Cultural Xermolos de Guitiriz, Alfonso Blanco Torrado
• El poeta, originario de OsVilares de Parga (Lugo), será el homenajeado del Día das Letras Galegas 2014
El director Marcos Nine (Illa de Arousa, 1977) dirige en la actualidad un documental que, con el título de A aldea do Poeta, describe la vida y analiza la obra del poeta de Guitiriz, Xosé María Díaz Castro, próximo homenajeado del Día das Letras Galegas. Se trata de una iniciativa de la UNED Senior de Xestoso, que pretende así poner en valor la figura de un escritor desconocido fuera de los círculos intelectuales gallegos y que, pese a haber pasado gran parte de su vida en Madrid, siempre estuvo ligado a sus orígenes. A Serra de Montouto, a Terra Chá y, en concreto, los caminos que él recorría de niño, son parte principal en su obra poética.
“Díaz Castro es un poeta de la trascendencia, de lo telúrico, de una sensibilidad y finura extrema”, describe el profesor Armando Requeixo, estudioso de la obra del autor de Guitiriz, que, afirma en el documental que hay una gran parte de la obra del poeta inédita y en la que se puede descubrir “no solo el poeta de lo social y de lo circunstancial de Nimbos, sino también un poeta intimista, lírico”.
A aldea do Poeta cuenta también con la participación del presidente de la Asociación Cultural Xermolos, Alfonso Torrado Blanco, promotor de la candidatura de Díaz Castro para o Día das Letras Galegas y con la aparición de historiador, Felipe Senén; entre otros.
“Díaz Castro nunca abandonó el idioma, la lengua dialectal de la Terra Chá, pese a que tuvo trifulcas con Santiago por eso, y la defendía con orgullo. ‘Foi a lingua que eu mamei’, decía. Su compromiso con Galicia y con esta tierra fue permanente. ‘A Galicia que eu levo’, escribió”, defiende Alfonso Torrado.
Xosé María Díaz Castro nació en Os Vilares de Parga, Guitiriz, en 1914 y a los 17 años ingresa en el Seminario de Mondoñedo, que abandona con el estallido de la Guerra Civil en 1936. “Su paso por el Seminario de Santa Catalina lo marcó profundamente. Era cuna de una auténtica tradición poética y filosófica, donde se formaron Nicomedes Pastor Díaz, Leiras Pulpeira o incluso el gran poeta Noriega Varela. Ese franciscanismo, ese panteismo, esa naturaleza influyen enormemente en los estudiantes y en Díaz Castro”, asegura Felipe Senén.
Comenzó a escribir sus primeros poemas a los 12 años, fue colaborador de publicaciones como la revista Alba, pero su consagración como poeta llega en 1955 cuando Francisco Fernández del Riego le dedica un capítulo en Escolma da poesía galega. En 1961 publica su único libroNimbos, que tuvo gran influencia en escritores de generaciones posteriores. Su poema ‘Penélope’ –Un paso adiante i outro atrás, Galiza, i a tea dos teus sonos non se move-, en el que denuncia la pasividad de la sociedad civil gallega, fue traducido a varios idiomas.
En Madrid, adonde emigró en 1948, trabajó como traductor, primero en el Ministerio de Gobernación y en el Instituto de Cultura Hispánica y después en el Instituto del Frío del CSIC. “Sabía cerca de 20 idiomas, entre ellos el euskera, el húngaro e incluso el ruso”, afirma Torrado Blanco. “Pasaba las noches fumando y traduciendo de todo, desde libros de medicina a Selecciones del Reader’s Digest”, añade.
Tras su jubilación, regresó a Os Vilares, donde volvió a recorrer los caminos de su juventud con su gran amigo Raúl Río. “Era una persona tímida, muy perfeccionista y un gran conversador”, describe Río.
Un proyecto de la UNED Senior-y del Centro Cultural
La iniciativa de este documental parte de la UNED Senior en A Coruña y Lugo, un proyecto formativo que este año cumplió su quinto aniversario y que busca mejorar la calidad de vida de los mayores de 55 años del rural gallego.
Más de 4.500 personas de Xestoso, Guitiriz, Paderne, Xermade, Monfero, Aranga, y ahora también de Rianxo son alumnos de esta universidad cuya finalidad es, según su coordinador Luis Patiño, el envejecimiento activo a través de actividades formativas como la historia y la música.
ne
La edad media de estos alumnos está en torno a los 70 años, superior a la habitual en otros programas universitarios para mayores que, además, proceden en su mayoría de núcleos de menos de 2.000 habitantes y geográficamente dispersos, lo que dificulta su socialización.
El director, Marcos Nine
El director de cine documental Marcos Nine es una de las figuras destacadas del conocido como Novo Cinema Galego. Se puso por primera vez detrás de la cámara para contar el desastre del Prestige en Carcamáns. Trabajó como guionista en series de televisión como Mareas Vivas. Posteriormente, profundizó en el género documental con títulos como Pensando en Soledad —por el que ganó el premio al mejor director en el XI Festival Internacional de Cine Independente de Ourense–; A Fábrica, O Premio da Rubia, Aarón –Mestre Mateo a la mejor obra experimental–, Manuscritos Pompeianos, Radiografía dun autor de tebeos o La Brecha.
En la actualidad, compagina el filme sobre Díaz Castro con la elaboración de un documental sobre el actor estadounidense Leslie Howard. El 1 de junio de 1943 se produjo un incidente aéreo frente a las costas de Cedeira. El vuelo comercial que cubría la linea Lisboa-Bristol fue atacado por Junkers Ju 88 alemanes. El avión, en el que viajaba el actor de Lo que el Viento se llevó, fue abatido y se hundió en el mar sin que hubiese supervivientes. A Viaxe de Leslie, que fue presentada esta semana en Cine Europa, planeta las incógnitas que rodean a este suceso y que se ciernen sobre la figura de Howard, del que se especula que podía estar relacionado con el espionaje británico
ACTIVIDADES DE LA UNED SENIOR MESES DE ENERO Y FEBRERO
Martes,14 de Enero—Visita al Centro de Interpretación del Mandeo en CURTIS.
C
MIENZA LA MATRICULA EN LA UNED SENIOR PARA EL 2º CUATRIMESTRE
Domingo,19 de Enero.-1ª Reunión del Consejo de Ancianos-UNED SENIOR en MOMAN.con miembros de la nueva PLATAFORMA «SERRA DA LOBA» y el concienciar a los mayores en el uso de Internet y la Protección de Datos.
Domingo,29 de Enero.-FESTIVAL-ENUENTRO–DIA DA NON VIOLENCIA–en PADERNE desde las 13 horas a las 17.30 horas con distintos actos y comunicados.La no violencia en la familia-en la escuela en nuestras parroquias etc.
Jueves,6 de Febrero-–CONFERENCIAS SOBRE TRANSPLANTES y CANCER.- Centro de Mayores de CAMBAS.Hora de 17.30 a 19 horas.
SEMANA DEL 10 al 15 de Febrero.-semana sin clases en LA UNED SENIOR-y posible acto de Fin del 1º Cuatrimestre y comienzo del 2º Cuatrimestre–en MONFERO.
DEL 12 al 14 de Febrero-Viaje de LA UNED SENIOR -ASTURIAS
VIAJE DE LA UNED SENIOR A ASTURIAS
LOS DIAS 12-13 14 de FEBRERO DE 2014
HOTEL.- en Pola de Siero
Salida el 12 ….comida en Pola de Siero
visita por la tarde–OVIEDO
Dia 13.-Por la mañana–Visita Cangas de Onís y Covadonga
Por la tarde.- VILLAVICIOSA y bodegas de Sidra -degustación gratuita
Dia 14.- Gijón y comida de Vuelta en CUDILLERO
Precio-Bus-2 Pensiones completas-seguro bus-comida en CUDILLERO-94 euros
MAYORES de 80 años 60 euros
A UNED SENIOR VISITA O PAZO DE MARIÑAN
. Acompañados polo noso profesor D. Felipe Senén López, e o noso coordinador D. Luís Ángel Rodríguez Patiño, demos un paseo polos exteriores do pazo. O noso profesor dounos unha ampla e clara explicación sobre as orixes, propietarios e usos deste pazo a través da historia. A súa orixe remóntase xa á Idade Media(mesmo podería haber restos romanos debaixo), onde existiu unha fortaleza defensiva, pertencente a algún señor das Mariñas. No século XVIII, construiuse o pazo, que foi ampliado nos anos setenta, pola Deputación da Coruña, a actual propietaria. A parte nova é a zona de aloxamento. Hoxendía, o Pazo de Mariñán utilízase como centro de cursos, para actos institucionais e como museo do propio pazo.
O último propietario foi D. Gerardo Bermúdez de Castro, Señor de Láncara e de Mariñán. Os fidalgos regresaban das cruzadas e construían pazos, como lugares de descanxo e lecer. Varios escritores, entre eles, Dona Emilia Pardo Bazán, Valle-Inclán, Torrente Ballester, etc., tratan o tema dos pazos nas súas novelas.
Os pazos construianse en lugares fértiles e abrigados. O de Mariñán atópase nunha zona privilexiada, á beira da Ría de Betanzos. Está situado en terrazas, unha para a horta, outra para o pazo, outra para o xardín, e, por último, o muro. Atópase nunha zona fértil, e cunha ría rica en marisco, peixe, xuncos, aves migratorias. Todo isto, naquel tempo, era unha auténtica fonte de riqueza. A parte do bosque tamén aportaba beneficios ao pazo.
Os xardíns son de tipo francés, cuns marabillosos parterres de buxo, con símbolos propios da arte popular, e tamén eucaliptos centenarios, camelios, teixos, magnolios, etc. Logo, unha campa de romaría, que, no seu momento, sería unha zona de cultivo, chea de árbores froiteiras. A escalinata do xardín, de pedra, de tipo barroco. Na súa construción participan grandes mestres da arquitectura. Posúe unhas esculturas que parece ser que tiñan relación con outras gregas e romanas.
O pazo tiña o acceso principal polo río.
Despois dun interesantísimo e ameno paseo, finalizamos o percorrido no posto de observación ornitolóxica, onde, a simple vista, puidemos contemplar varias aves, entre elas, patos e gansos.
Finalmente, vimos o cruceiro que foi instalado no ano 201O, por iniciativa, entre outros, do noso profesor D. Felipe Senén López. A obra é un fermoso exemplar, cunha figura do Descendemento e tamén de S. Roque, patrón do pazo ; é moi similar a outro que hai indo para Noia,
Como sempre, rematamos a visita moi satisfeitos.
Uned Senior de Xestoso
VOTA POR LA UNED SENIOR COMO DINAMIZADORA DO RURAL
ABRE EL ENLACE QUE HAY MAS ABAJO Y PINCHA EN VOTACIONES Y DESPUES DONDE PONE UNED SENIOR
VOTAR POR A UNED SENIOR de Xestoso dinamiza no rural:A súa característica máis peculiar
Estupenda iniciativa para presentar a los premios Afiprodel 2013 de desarrollo local. Para presentar este proyecto solo tienes que picar en el enlace que te envio
Un saludo
Niño Jesús dentro de la cárcel
UNA NOTICIA SE NOS HA TRANSMITIDO A TRAVÉS DE UN ÁNGEL
María y José y unos cuantos vecinos e incluso el hombre influyente han sido encarcelados y María tuvo al niño Jesús dentro de la cárcel.
LA LEY DE SEGURIDAD IMPUESTA POR HERODES A TODOS AQUELLOS QUE SE ACERQUEN A SU PALACIO A PROTESTAR
Herodes a ejemplo de nuestros gobernantes impone una unas normas duras contra todo aquél que moleste y critique su manera de gobernar, ni Dios se salva.
ESTAS NAVIDADES TENDREMOS QUE IR A VISITAR AL NIÑO JESUS Y A SUS PADRES A LA CARCEL
Ya lo dijo él. Estuve en la carcel y venisteis a verme.
O NADAL DOS CRISTIÁNS
Todos sabemos que o mundo está cambiando constantemente.
Todos sabemos que o que hoxe é noticia, mañá xa non significa nada.
Todos sabemos que o xeito de celebra-lo Nadal fai ta só cincuenta anos, ten moi pouco que ver coas celebracións actuais.
As novas xeracións van medrando nun mundo no que o agasallo é o centro da celebración.
Regalamos flores, regalamos champán, regalamos turróns, regalamos mazapáns, regalamos xoguetes, regalamos… Parece que sen regalar non se pode vivir.
En fin, por non ser menos ou por non quedar mal regalamos de todo canto nos presenta o mercado, chegando en certos casos a esquecer que a orixe do nadal é algo ben diferente.
O alumnado da Uned Sénior de Xestoso leva celebrando moitos Nadais e sabe que cada vez disfrútaos menos porque o mundanal ruido entrou en moitas casas e fai todo canto pode por limitar estas festas a un intercambio de agasallos, esquecendo que o principal agasallo é a propia persoa arredor do Nacemento do Neno Deus.
Nadal é unha palabra derivada do latín “NATALE” que significa.”DÍA DO NACEMENTO”
Para os cristiáns é unha solemnidade do ano litúrxico que commemora o día 25 de decembro o Nacemento de Cristo.
Ata onde eu podo saber, paréceme que o alumnado da Uned Sénior de Xestoso pertence ó grupo dos bautizados, é dicir dos cristiáns inscritos no Libro de Rexistro da Igrexa Católica.
É certo que vivimos nun mundo multicolor onde todos cabemos, pero cada quen no seu sitio.
Para todas aquelas persoas que sentimos no noso corazón a presenza dun Salvador que naceu pobre e humilde, precisamente para solidarizarse cos pobres e cos humildes, non acabo de entender porque nos empeñamos en saca-las cousas do seu sitio.
¿Hai algo máis bonito que a sencillez?
¿Poden os agasallos dá-la felicidade e o repouso que busca o noso corazón?
Ùltimamente veño oíndo comentarios de persoas que din que estas festas para elas son todo tristura, que son as máis tristes do ano.
A súa explicación terán, pero eu pregúntome:
¿Como pode haber tristura cando o que deberíamos celebrar é xusto un nacemeto?
¿Non reloucamos de ledicia cando nos nace un novo membro na nosa familia?
Pois… con canta máis ledicia temos que celebrar que un bo día naceu un neno de forma un tanto misteriosa que cambiou para sempre a historia da humanidade.
Desde a chegada de Cristo ó mundo, os feitos históricos teñen un antes e un desois de Cristo, tanto para os que temos algunha relixión, como para os ateos.
Por exemplo: “O descibrimento de América tivo lugar 1492 anos despois de Cristo, pero a construcción das Pirámides de Egipto son moi anteriores a el”
Hoxe estamos a día 18 do mes de decembro do ano 2013 despois de Cristo.
Se nos confesamos crentes:
¿Por que non nos acercamos á Familia de Nazaret para compartir o amor que entre eles existía naquela humide manxadoira?
Alí non había luxos, nin abundancia, nin estaban os parentes todos arredor.
Tan só foron chegando uns humildes pastores que tampouco tiñan moita cousa, tan só un gran corazón que esperaba un Salvador porque estaban moi oprimidos.
Aínda que pareza mentira, os pobres son os preferidos de Deus porque eles séntense necesitados e esperan axuda do ceo.
Os ricos como teñen de todo xa lles parece que co seu poderío están en disposición de resolver calquera problema que se lles presente.
Pero a realidade dinos que todos somo pobres ante Deus porque se non é hoxe será mañá pero sempre necesitamos axuda do alto.
No Portal de Belén faltaban moitas comodidades pero había moito amor:
-Un pai que se desvive por atender á súa muller que acaba de dar á luz un neno precioso nun lugar insospeitado.
-Unha nai que segue sen comprender aquel anuncio do Anxo Gabriel que lle dixo que traería un Salvador ó mundo, pero non se imaxinaba que fora nacer naquelas circunstancias.
-Un neno que é feliz porque sente moi cerca o calor da súa niaciña cando lle dá o peito e o do seu papá cando o colle no colo e dille con moita tenrura:
¡Es moi pouquiña cousa!
¡Pero que pouquiño es!
¡Tes que comer moito para medrar!
E cando medres axudarasme na carpintería.
Xa verás que ben o imos pasar…
Observen o felices que son os nenos con tan só sentirse amados. Realmente é amor o que máis necesitamos. Por eso nos felicitamos as festas cos mellores desexos cada ano por estas datas.
Se estamos rodeados de calor humano, mellor que mellor e se non sempre podemos pensar en tantas e tantas persoas que souberon saír adiante con moi poucos medios porque Deus nunca abandoa a quen quere acollelo.
¿Por que nos empeñamos en celebra-lo Nadal rodeados de moitas persoas, mesa opulenta e festa rachada?
Non hai nada de malo que moitas persoas poidan celebralo así, pero tamén se pode celebrar de mil maneiras diferentes que non teñen por que se peores. Cada un celébrao según os seus propios medios. O ingrediente máis importante é o amor.
Na Uned Sénor temos a sorte de poder celebralo inmersos nun ambiente de compañeirismo e moita harmonía con música, preciosas panxoliñas, boa mesa, boa compañía e ambiente agradable no que todos nos sentimos moi cómodos.
Para nós a compañía, o ambiente cálido, tocar e cantar panxoliñas en paz e gracia de Deus son motivos máis que suficientes para ser felices.
Seguramente que nas nosas parroquias tamén reinará un ambiente nadalenco para compartilo cos veciños facendo pobo.
E nas casas, cada quen é o rei ou a raíña da súa república independente.
Para as persoas de Fe, a alegría do Nacemento do Noso
Salvador ninguén nola pode quitar se nós non queremos.
Esto explica a razón pola que estas festas serán moi felices para todos nós porque levamos dentro o amor que Deus ten por tódalas súas criaturas e –pase o que pase- sempre confiaremos nun futuro prometedor porque 2014 está á vota da esquina esperádonos para darnos moitas sorpresas agradables.
Non nos fan falta grandes regalos, nin grandes celebracións, nin que veña Papá Noel desde non sei donde.
Bástanos con que apareza algún rei mago, que pode ser calquera das persoas que nos rodean para que nos alegre a vida cun sorriso, un mimiño ou calquera cousa feita con amor.
Deste xeito vimos a celebra-lo Nadal na Uned Sénior.
Bástanos con estar xuntos e compartir compañía e alegrarnos a vida canto máis poidamos. Sentir que pertencemos a un grupo moi singular como é a Uned Sénior xa é todo un privilexio do que moi poucos disfrutan.
Com razón podemos dicir que o reino dos ceos do que fala Xesús , está moi cerca de nós porqque o , levamos dentro dos nosos corazóns para compartilo uns cos outros.
A nós ninguén nos vai quita-la satisfacción de se-los primeiros en abrir un camiño que produce moitos beneficos a nós mesmos en primeiro lugar, ás nosas familias e á sociedade en xeral. Somos un bo exemplo para os que veñen detrás.
Non podemos deixar de felicitarmonos a nós mesmos e tamén ó noso Coordinador: D LUIS ÁNGEL RODRÍGUEZ PATIÑO que foi o creador desta idea e que traballa incansablemete por levar adiante esta iniciativa.
A unión fai a forza e aquí estamos nós para celebra-lo Nadal cheos de felicidade porque o Noso Deus así nos quer ver.
¡Bo Nadal para o noso Corodinador desexando que se tome un respiro para repoñer forzas para o ano novo!
¡Bo Nadal para os nosos Profesores que saben ensinarnos com moito cariño e unha gran profesionalidade!
¡Bo Nadal amigos e compañeiros por estar apoiando esta noble causacoa vosa presenza e co voso esforzo¡
O Neno Deus desde aquela humilde manxadoira estanos dicindo:
“GLORIA A DEUS NAS ALTURAS E PAZ NA TERRA ÁS PERSOAS DE BOA VONTADE”
¡BO NADAL PARA TODOS!
Vémonos o ano que vén
MERCEDES CACHAZA PLATAS
Alumna da Uned Sénior.
Aula de Paderne (A Coruña)
Para ver as fotos, pincha aquí:
https://www.flickr.com/photos/100923254@N02/sets/72157639348472606/
«Sueño con una Iglesia pobre, libre para denunciarlo todo»
Martin Luther King dijo un día que tenía un sueño, y décadas después la situación ha cambiado. Luis Rodríguez Patiño, sacerdote que atiende las parroquias chairegas de Labrada (Guitiriz) y de Momán (Labrada) y otras de los concellos coruñeses de Aranga y de Monfero, también dice tener un sueño. «Sueño con una Iglesia pobre, libre para denunciarlo todo», ha dicho hoy.
Ese sueño incluye además situaciones concretas. En su aplicación de su visión al aquí y al ahora, Patiño, que no se muerde la lengua para criticar a la cúpula episcopal o a dirigentes políticos o económicos, se imagina que al cardenal Rouco Varela, presidente de la Conferencia Episcopal, no le importarán las ayudas económicas que pueda darle el Gobierno sino que su propósito básico será seguir al Papa. Llegado ese punto, los obispos «van a vivir en la pobreza evangélica», y no evitarán críticas a un Gobierno que defiende «a los banqueros corruptos» pese a que dice defender la familia.
La jerarquía eclesiástica incluso se preocupará, en ese sueño de Patiño, de hacer una «Iglesia más democrática», interesada en luchar contra «la pobreza y la exclusión social» y por demandar cambios en un Gobierno «de posiciones retrógadas». Y lo hará porque se sentirá seguidora «de la apertura» impulsada por el Papa.
¿Se cumplirán esos sueños? Patiño dice que a las utopías no se debe renunciar.
unedseniordexestoso 
Comentarios recientes